Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Βυθός στο λουτρό

Βρίσκεται βυθισμένος μέσα στην γεμάτη νερό μπανιέρα.
Με μόνο "επαναστάτη" την μύτη του, να βρίσκεται έξω από αυτό.
Είναι μόνος στο σπίτι κι όμως ακούει θορύβους να διαπερνούν το νερό.
Ανασηκώνεται απότομα και δεν ακούει τίποτα πια.

Ξαναβουτάει μέσα στο νερό και ακούει φωνές.
Ακούει το όνομά του.
Πετάγεται και πάλι έξω απ' το νερό.
Τίποτα.
Βυθίζεται.
Οι φωνές του δείχνουν μια διαδρομή.
Ένα ταξίδι.
Σιγά σιγά οι φωνές γίνονται μελωδία.
Όλα είναι τόσο όμορφα.
Ονειρεύεται.
Ταξιδεύει με βαγόνι την φαντασία του.
Πάει σε μέρη μακρινά, σε μέρη όπου ένοιωσε ευτυχισμένος.
Σε μέρη που χάρισε και του χάρισαν αγάπη.
Σε μέρη που χάθηκαν για πάντα στο παρελθόν.
Μόνη οδός για να τα ξανασυναντήσει η φαντασία του.
Αφήνει μια βαθειά ανάσα και επιστρέφει στο παρόν.
"Κοίτα να δεις", σκέφτεται, "όσο και να ονειρευτείς, στο τέλος, πάλι εδώ στο τώρα θα είσαι".

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

traffic jam

Υπάρχουνε μέρες που θες να ουρλιάξεις. Έτσι για να ξεδώσεις βρε αδερφέ... Το φαντάζομαι ήδη. Ή μάλλον δεν χρειάζεται καν να το φανταστώ. Το έχω ζήσει ήδη. Μόνο που το χόλιγουντ με βοήθησε να σκεφτώ και το υπόλοιπο σκηνικό...

Είσαι στο αμάξι και οδηγάς... Η κίνηση είναι ανυπόφορη, το ραδιόφωνο σε έχει ζαλίσει εδώ και ώρα και ο νους σου έχει πάει.. παντού. Στο γκόμενο που θες και δεν μπορείς να έχεις, στη λογομαχία που είχες στην δουλειά και κάποιες παράπλευρες απώλειες με ένα «άι γαμήσου κι εσύ» που μούγκρισες μέσα από τα δόντια σου, τι φαί σε περιμένει σπίτι και αν σε περιμένει κι αυτό, και χίλια δυο άλλα πράγματα..

Κίνηση πρώτη: κλείνεις το καταρραμένο ραδιόφωνο (τα κορναρίσματα μπορούν να γίνουν κονσέρτο στ’ αυτιά σου με λίγη καλή θέληση...)

Κίνηση δεύτερη: αποφασίζεις ότι το «πατινάρισμα» είναι το αγαπημένο σου άθλημα (δε μπορεί, κάτι θα γυμνάζει κι αυτό...)

Κίνηση τρίτη: σφίγγεις το τιμόνι και βγάζεις την πιο δυνατή σου κραυγή

Μετά μπαίνει το κλασικό πλάνο που δείχνει σε κάτοψη το αμάξι σου και φεύγει με γρήγορο ζουμ άουτ καταλήγοντας κάπου στο διάστημα... Σημειώνουμε ότι η κραυγή σου ακόμα ακούγεται, γιατί είπαμε, βγάζεις την πιο δυνατή...

Είναι γαμάτο. Είναι λυτρωτικό. Ξεδίνεις. Είσαι στην μέση του χαμού και μόνος. Σιγά μη σ’ ακούσει και κανείς και σιγά μην γυρίσει και να σε κοιτάξει σε περίπτωση που σε ακούσει – αυτό για τις περιπτώσεις που έχουμε ξεχάσει ανοιχτό κανένα τζάμι..

Όπως και να ‘χει, εγώ το παραδέχομαι – το κάνω συχνά. Έτσι γουστάρω. Γιατί όχι; Κάνε το κι εσύ. Μια ευφορία θα τη νοιώσεις, δεν μπορεί!

Προτεινόμενος δρόμος για μείωση των πιθανοτήτων ρεζιλέματος: εθνική οδός

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Loop

Πώς είναι να ζεις σε μια λούπα;
Είναι στιγμές που νοιώθω ότι κάθε μέρα κυλάει ή πρόκειται να κυλήσει με τον ίδιο τρόπο που κύλησε και η προηγούμενη.
Και ξαφνικά ψάχνεις πράγματα να την εμπλουτίσεις την ρημάδα. Να πεις πως έκανες και σήμερα κάτι. Όχι αναγκαστικά καινούριο, αλλά έστω κάτι δημιουργικό, κάτι που να άξιζε τον κόπο ή κάτι που να σε γέμισε, να σου έδωσε ευχαρίστηση.
Και το ξέρεις καλά πως για να γίνει κάτι τέτοιο δεν είναι στο χέρι των άλλων, παρά μόνο στο δικό σου.
Είναι αυτές οι μέρες ή μάλλον νύχτες που σκέφτεσαι τι έχεις και τι δεν έχεις κάνει στην ζωή σου μέχρι τούτη την ώρα. Ώρα δύσκολη, απολογισμού και ερωτήσεων τύπου "γιατί;".
Κι εκεί είναι που έρχονται τα γιατί των άλλων με τοπική σύγκρουση πάνω στα δικά σου. Και μένεις μαλάκας, για να το πω έτσι χύμα. Μένεις μαλάκας γιατί στα δικά σου ερωτηματικά μάλλον ξέρεις τι να απαντήσεις. Αλλά στα γιατί των άλλων, τι να πεις; Και δεν μπορείς πάντα να μάθεις την απάντηση. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Γιατί το 'χω νομίζω καταλάβει πια πώς δεν είναι καλό να γνωρίζεις τα πάντα. Δεν έχει και ενδιαφέρον.
Το πρόβλημα είναι ότι όταν νοιώθεις να βρίσκεσαι σε λούπα, νοιώθεις ότι έχεις μάθει πια τα πάντα. 'Οτι ζεις τα ίδια και τα ίδια, γνωρίζεις την κατάλληξή τους, γνωρίζεις αν το end είναι happy ή όχι. Σα να βλέπεις για δεύτερη, τρίτη και τέταρτη φορά την ίδια ταινία.
Ουσιαστικά η πρώτη διέξοδος που έχεις είναι να δεις τα πράγματα από άλλη οπτική. Αν για παράδειγμα την πρώτη φορά εστίαζες στο στόρυ της ταινίας, την δεύτερη να εστιάσεις στο παίξιμο των ηθοποιών, στο στήσιμο της ταινίας, στην σκηνοθεσία ή στο μοντάζ.
Όταν πια ασχολείσαι ο ίδιος με αυτά τα πράγματα, μπαίνεις στο τρυπάκι του "πώς". Πώς φτιάχτηκε το ένα, τι εφφέ χρησιμοποιήθηκαν στο άλλο και πάει λέγοντας...
Οραματίζεσαι πια τη δική σου ταινία και συνειδητοποιείς πώς με τούτα και με κείνα έχεις πάρει το δρόμο της επιστροφής. Δηλαδή την έξοδο από την λούπα.
Πάντα θέλουμε να αλλάξουμε κάτι στην ζωή μας. Ας είναι και το πιο μικρό ασήμαντο πράγμα. Ακόμη και οι άνθρωποι που φαίνεται να τα έχουν όλα, ακόμη κι αυτοί έχουν μία σκιά στο βλέμμα τους. Ίσως και μεγαλύτερη και εντονότερη από αυτούς που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα.
Όσο για την αλλαγή, ακόμη κι αν δεν αλλάξει τίποτα στην λούπα που έχεις εγκλωβιστεί, ακόμη κι αν όλα γύρω σου φαίνονται να μένουν ίδια, αλλάζεις εσύ ο ίδιος. Γιατί απλά δεν είσαι ένας από αυτούς που απλά αντικρύζουν μία λούπα και στέκονται άπραγοι. Είσαι ένας από αυτούς που συνειδητοποιούν αυτή την κατάσταση και στέκονται για ένα λεπτό και την σχολιάζουν κι ακόμα κι αν προσωρινά την αποδέχονται, μπαίνουν σε μια διαδικασία σκέψης να την αλλάξουν, να δραπετεύσουν από εκεί μέσα.
Νομιζώ ότι ακόμη και το να σκέφτεσαι κάποια πράγματα, ακόμη κι αν δεν κάνεις κάποια ουσιαστική κίνηση, είναι ένα βήμα. Σε τοποθετεί σε άλλη κλίκα, αυτή, τη λεγόμενη, των σκεπτόμενων ανθρώπων. Αλλά ακόμη και σήμερα, μετά από τόσο χρόνο σκέψης και προβληματισμού, δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που απλά αποδέχονται τη ζωή τους και δεν την παίρνουν στα χέρια τους. Μου φαίνεται αδιανόητο να σου προσφέρουν δύο επιλογές: να είσαι απλά ένα πιόνι των περιστάσεων ή να ορίζεις την ζωή σου, κι εσύ να διαλέγεις το πρώτο. Σα να σου λέει κάποιος, "πήδα απ' το γκρεμό", κι εσύ να το κάνεις.
Λούπα, λοιπόν, από αύριο τέλος.
manikaki - λούπα = 1 - 0!

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

Art

"Υπάρχουν ορισμένοι που νομίζουν πως η τέχνη πρέπει να τα εξηγεί όλα, ότι η τέχνη πρέπει να διορθώνει τη ζωή και τις ανακολουθίες της. Ήταν ποτέ η ζωή συνεπής; Και γι' αυτό πιστεύουν ότι ο καλλιτέχνης βρίσκεται στο κέντρο του χώρου και του χρόνου, για να δίνει αρχή και τέλος στις ιστορίες, στα ποιήματα, στους πίνακες (γνωρίζετε εσείς μήπως κάποια ιστορία που να έχει τέλος στην κυριολεξία; Τέλος, τέλος, τέλος;) να συνδέει, να γεμίζει τρύπες και να διαλύει νεφελώδη σημεία, να εξηγεί πλήρως τη συμπεριφορά των προσώπων του.
Υπάρχουν ορισμένοι που νομίζουν ότι η τέχνη έχει ενημερωτική λειτουργία και παιδαγωγικό στόχο. Ψέματα. Η τέχνη δε γίνεται να βάλει τάξη στο χάος. Η τέχνη δεν είναι για να βάζει τάξη σε καμία μαλακία. Η τέχνη δεν γεννήθηκε για τους εραστές της τάξης. Είναι για να απολαμβάνεις τον ίλιγγο, να τα κάνεις άνω-κάτω, για να φχαριστιέσαι, να τα μπουρδουκλώνεις. Δε χρειάζονται απαντήσεις, αλλά κι άλλες καινούριες, πιο ανησυχητικές ερωτήσεις. Η τέχνη και η πραγματικότητα και οι ιστορίες, που όλοι ξέρουμε και που πάντα μας συμβαίνουν, είναι γεμάτη παρενθέσεις, τρύπες, ελλείψεις που χορεύουν απ' τη μια μεριά στην άλλη και δεν εννοούν να γίνουν συγκεκριμένες, δε γουστάρουν να επεξηγηθούν. Νομίζω πως έχω ξεπεράσει την αυταπάτη πως όταν η ζωή γίνεται βαθιά αντιφατική, έρχεται η τέχνη να την επανορθώσει. Αλλά δεν θα 'πρεπε να παραπονιόμαστε... Η τέχνη είναι ο μονόφθαλμος σ' αυτή την υδρόγειο του σκότους που αφθονούν οι τυφλοί!"

Paco Ignacio Taibo II (σχεδόν)

...από το φυλλαδιάκι της θεατρικής ομάδας Πολυτεχνείου του Α.Π.Θ.

Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

Νυχτερινός οίστρος

Το βράδυ που γυρνούσα από την δουλειά, μέσα στην παραζάλη της κούρασης και τη μέθη των σκέψεων άκουσα αυτό το κομμάτι και μου φάνηκε να είχε πολύ ενδιαφέροντες στίχους. Όχι γιατί μιλάει για κάτι καινούριο, για κάτι ονειρικό και ουτοπικό, αλλά γιατί λέει με απλές λέξεις και νοήματα απλά την αλήθεια... Εμένα με άγγιξε πάντως...



Ό,τι και να σου συμβεί

Στίχοι, μουσική: Αποστόλης Δημητρακόπουλος
Εκτέλεση: Δημήτρης Ζερβουδάκης


Ό,τι και να σου συμβεί
μόνος περπατάς στη γη
και θα μάθεις να τ`αντέχεις
πήρες λίγο από δω,
πήρες λίγο από κει
φύλαξέ το για να έχεις
Γιατί η μέρα είναι μικρή
κι όταν λάμπει ο ήλιος κι όλα τα φωτίζει
Ποιος απ`όλους μας θα πει
τι είναι αυτό που τον πονάει και τον γκρεμίζει

Κάποτε είναι πια αργά
κι όλα τα καλά παιδιά
βρίσκουν το δικό τους δρόμο
Ξέρουν ποιος είναι μισός,
πληγωμένος ή τρελός
γιατί δεν χωράει στον κόσμο
Μα η νύχτα είναι μικρή κι όσα
δάκρυα κι αν τρέξουν είναι λίγα
Ποιος απ`όλους μας θα πει
ήρθα πίσω φίλε μου όπου κι αν πήγα.

Ό,τι και να σου συμβεί
τι να πεις, τι να σου πει
ξέρεις πια τι είναι δικό σου
πήρες λίγο από`δω, πήρες λίγο από κει
έφτιαξες τον άνθρωπό σου..

Και όταν κάποτε χαθείς
ούτε ήλιος, ούτε θάλασσα, ούτε αστέρια
αν προλάβεις ίσως δεις
ποιος σου κράτησε ζεστά τα δυο σου χέρια.

Ό,τι και να σου συμβεί μόνος περπατάς στη γη
και θα μάθεις να τ`αντέχεις..

Σάββατο 16 Αυγούστου 2008

Returning...

Επιστροφή στο μπλογκ. Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω. Θα μου πεις, στο χέρι μου είναι, αλλά είναι αυτό το αίσθημα του "αν δεν έχεις κάτι ιδιαίτερο να πεις, καλύτερα να μην το πεις καθόλου"... Από την άλλη καλοκαιράκι, λίγες διακοπές - αλλά καλές - και φυσικά το ωράριο εργασίας. Όχι δικαιολογίες, αλλά σίγουρα το τελευταίο πράγμα που ήθελα να κάνω μετά από ένα 8ωρο μπροστά σε οθόνες ήταν να ξανακάτσω μπροστά στον υπολογιστή.
Ας περάσουμε όμως στο ζουμί της υπόθεσης:

Πήγα Αγγλία και ήταν ΤΕΛΕΙΑ!!!
Ποιος τρελός αφήνει καλοκαιράκι τις θάλασσες, τον ήλιο και τις αμμουδιές για τις ατελείωτες βροχές και το τσουχτερό κρύο;; That's me!!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
Συμμετείχα σε ένα πρόγραμμα, το λεγόμενο summer school, σύμφωνα με το οποίο πας για 2-3 βδομάδες σε ένα πανεπιστήμιο της Αγγλίας για να βελτιώσεις - τι άλλο; - τα αγγλικά σου. Φυσικά ακολουθείς συγκεκριμένο πρόγραμμα φαγητού, ύπνου, μαθημάτων και εξορμήσεων, το οποίο μπορεί να ακούγεται λίγο καταπιεστικό, αλλά το μόνο που χρειάζεται είναι να το συνηθίσεις. Για μένα ας πούμε το πιο δύσκολο ήταν οι ώρες του φαγητού καθώς ξαφνικά έτρωγα πρωϊνό, από κει που συνήθως έτρωγα κατευθείαν μεσημεριανό όταν ξυπνούσα - προφανώς καθαρά λόγω ώρας αφύπνισης - στις 8.30 το πουρνό, μεσημεριανό στις 12.30 και βραδινό στις 6.30.. Αλλά εντάξει, συνήθεια είναι αυτά...

Το πανεπιστήμιο ήταν στην Οξφόρδη. Πολύ όμορφη πόλη, κάπως γραφική, με τον αέρα της σχετικά μεγάλης πόλης, αλλά και την αίσθηση των ορίων μιας πιο "μαζεμένης" περιοχής. Η καλύτερη φάση ήταν οι εκδρομές τα σαββατοκύριακα. Πήγαμε Λονδίνο - το οποίο και ερωτεύτηκα.. -, Bath, Cheltenham, Stratford - η πόλη του Σέξπιρ-, στο Warwick Castle, όπου έβλεπες μία πολύ ζωντανή αναπαράσταση της εποχής του Μεσαίωνα, με τους ανθρώπους ντυμένους με ρούχα της τότε εποχής, τις μάχες μεταξύ των ιπποτών και άλλα διάφορα συμβάντα.

Και ας περάσουμε στον έρωτά μου, το Λονδίνο...
Μα τι υπέροχη πόλη είναι αυτή; Πραγματικά ενώ είναι τεράστια σε μέγεθος, σου δίνει μια αίσθηση οικειότητας και συγχρόνως ελευθερίας. Έχει πάρα πολλά χρώματα, πράγμα που δίνει μια χαρούμενη πινελιά στις εικόνες που αντικρύζεις παρά τον γκρίζο ουρανό. Από την άλλη παντού έβλεπες πράσινο. Για παράδειγμα, το Hyde Park είναι απέραντο! Να χορταίνει το μάτι σου γρασίδι. Και είναι πολύ όμορφο που βλέπεις κόσμο να πηγαίνει να αράζει εκεί και να χαλαρώνει. Μακάρι να είχαμε κι εμείς τέτοια πάρκα! Νομίζω ότι ο ρόλος του μέσα στην μεγαλούπολη είναι πραγματικά μεγάλος καθώς με δυο βήματα βρίσκεσαι από το χάος της πόλης στην όαση της φύσης.
Γενικά αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν τα γρασίδια. Ήταν παντού και απέραντα. Και μέσα στο πανεπιστήμιο και μέσα στις πόλεις και το μόνο που σκεφτόσουν μόλις τα έβλεπες ήταν να κυληστείς πάνω τους προσπαθώντας να κλέψεις μερικά λεπτά από την χαμένη αθωότητα των παιδικών σου χρόνων... Τότε που η συνέπεια και ο χρόνος δεν είχαν και τόση πολλή σημασία...

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Παρατηρώντας

Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους.
Να παρατηρώ τις κινήσεις, τις εκφράσεις, τους μορφασμούς τους και ίσως να σκέφτομαι τι μπορεί να είναι ο καθένας τους. Σαν άνθρωπος, όχι επάγγελμα και τέτοια..
Ένας λόγος που μ' αρέσουν και τα αεροδρόμια. Ειδικά τα μεγάλα. Εκεί έχεις άπειρο υλικό να εξερευνήσεις και να αναλύσεις. Και κάποιες φάτσες είναι πολύ προσοδοφόρες για... ανάλυση.
Υπάρχουν φορές που θα ήθελα να χωθώ σε ένα αεροδρόμιο ή σε κάποιον σταθμό τραίνου με την φωτογραφική μου μηχανή και να αποτυπώνω όσο πιο πιστά μπορώ αυτό που βλέπω. Ίσως να 'γραφα δίπλα και δυο λέξεις που εγώ θα νόμιζα αντιπροσωπευτικές.
Στην καθημερινότητά μου, μ' αρέσει να παρακολουθώ τους ανθρώπους που γνωρίζω. Να τους παρακολουθώ αθόρυβα. Να βλέπω κάτι μικρό, μια κίνηση, μια λέξη, ένα κάτι και μετά να το ψάχνω μόνη μου περεταίρω. Του στυλ πες μου κάτι που σου αρέσει κι εγώ θα το ψάξω να δω, μ' αρέσει κι εμένα; Για ποιους πιθανούς λόγους αρέσει σε σένα; Τι δικά σου στοιχεία μπορώ να βρω σε αυτό; Λατρεύω αυτή την διαδικασία.. Μαθαίνω καινούρια πράγματα. Κι όλο αυτό άθελά σου, δίνοντάς μου μόνο ένα μικρό στοιχείο/κίνητρο.
Έτσι έχω μάθει να παίρνω πράγματα από τους ανθρώπους. Χωρίς κανέναν δικό τους κόπο. Και νομίζω πως έτσι έχει περισσότερο ενδιαφέρον και από την άλλη, με βάζει σε διαδικασία να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου πάνω στο οτιδήποτε.
Αθόρυβη παρακολούθηση. Αυτό είναι. Χρόνια έψαχνα να βρω τις λέξεις που αντιπροσωπεύουν αυτή την διαδικασία: πώς παίρνω δηλαδή πράγματα ακόμη και από ανθρώπους που φαινομενικά δεν έχουν να μου προσφέρουν τίποτα.
Κι όσο εγώ δεν μπορούσα να το εξηγήσω, τόσο με κοιτούσαν με απορρημένα μάτια οι φίλοι μου. "Μα καλά, τι έχει να σου προσφέρει αυτός;". Να τι μου προσφέρει. Μόνο που ο ίδιος δεν το γνωρίζει. :)

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

Puzzle

Ανάμεσα στα όνειρα και την πραγματικότητα νομίζω πως σε συνάντησα...
Είδα τις εικόνες σου, άκουσα τις μουσικές σου και ήταν σαν να ήσουν εδώ. Σα να σε γνωρίζω ξανά και ξανά από την αρχή. Να ανακαλύπτω τις σκέψεις σου, τα όνειρά σου, το σώμα σου, τις κινήσεις σου...
Και αν το σκεφτείς καλύτερα, η διαδικασία που περνάω είναι η δημιουργία ενός χαρακτήρα στην φαντασία μου.
- εξωτερ. χαρακτηριστικά, κινήσεις, τρόπος ομιλίας, απόψεις, σκέψεις -
Είσαι ένα παζλ που το μόνο που μπορώ εγώ να φτιάξω είναι το περίγραμμα, κι εσύ προσθέτεις τα υπόλοιπα κομμάτια. Όσο υπάρχουν κενά στο παζλ, εγώ φαντάζομαι τι μπορεί να κρύβεται εκεί. Και σιγά - σιγά συμπληρώνεται. Όχι εντελώς. Πάντα λείπουν και θα λείπουν κομμάτια. Γιατί άλλωστε έτσι "πρέπει": να μην επιτρέψεις ποτέ στον άλλο να σε πλησιάσει τόσο κοντά, ώστε να μπορεί να σε σκοτώσει.

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Μια φορά κι έναν καιρό...

...Ήταν ένας άνδρας, ο οποίος γυρνώντας στο σπίτι και κουρασμένος απ' την δουλειά, σκεφτόταν ότι μόλις πάει, θα αράξει στην πολυθρόνα του, με την εφημερίδα του και θα ξεκουραστεί. Φτάνει στο σπίτι και ενώ κατευθυνόταν στο "όνειρό" του, τον σταματάει η γυναίκα του: "Καλά που ήρθες και πρέπει να πάω την μαμά στο νοσοκομείο! Να προσέχεις τον μικρό..." κλπ κλπ. Τα παίρνει ο άνδρας, ακούει και τον μικρό να ουρλιάζει για παιχνίδι και να χοροπηδάει σαν το τρελό και αποφασίζει να κάνει κάτι για να γλιτώσει από το κακό που τον βρήκε. Παίρνει έναν παγκόσμιο χάρτη και τον κάνει κομματάκια. Πάει στον μικρό και του λέει: "Αν καταφέρεις να φτιάξεις αυτό το χάρτη που είναι σαν παζλ, θα παίζουμε μέχρι αύριο το πρωί. Οκ;", "Οκ", λέει ο μικρός και τραβάει να φτιάξει το παζλ. Ήσυχος ο άνδρας ότι ξέμπλεξε, απλώνεται στην πολυθρόνα με εφημερίδα και τα σχετικά. Σε 5 λεπτά σκάει ο μικρός με έτοιμο το παζλ. Τα παίζει ο μπαμπάς και του λέει: "Μα καλά πώς το έκανες αυτό;" και απάντησε ο μικρός: "Από πίσω είχε την φωτογραφία ενός ανθρώπου. Φτιάχνοντας τον άνθρωπο, έφτιαξα τον κόσμο...".


Ευχαριστώ για την ιστορία τον Αντώνη Καλογήρου.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

Εργασία και χαρά

Έπιασα δουλειά. Γι' αυτό χάθηκα. Όχι, δεν είναι δικαιολογία. Απλώς απορροφήθηκα από το καινούριο και όμορφο συγχρόνως.
Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή...
Εκεί που είναι 5 το πρωί και χτυπιέσαι με ροκές σ' ένα μπαρ, σκάει ένας γνωστός σου και σου προσφέρει δουλειά στο τοπικό τηλεοπτικό κανάλι. Τρελός είσαι να πεις όχι; Ε δε λες! Και πήγα. Και γούσταρα πάρα πολύ! Και ένα μήνα μετά γουστάρω ακόμη πιο πολύ!
Εργασία και χαρά λοιπόν. Μοντάζ, σκηνοθεσίες και τα τοιαύτα...
Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το control όπου κάθεται σκηνοθέτης, γραφίστας και ηχολήπτης και κάνουν τα απαραίτητα για να βγει ένα live. Η consola του σκηνοθέτη έχει τόσα απίστευτα πολλά κουμπάκια, που μέσα στον υπέροχο μπλε φωτισμό του δωματίου λαμπυρίζουν. Σαν μικρό παιδάκι που βρήκε καινούριο παιχνίδι νοιώθω! Και είναι γαμάτα που μπορώ και το νοιώθω αυτό στην δουλειά.
Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να αποξενωθώ λίγο από όλα και να πάθω αυτό που λέει ο λάος ότι η δουλειά έφαγε τον αφέντη, αλλά χαίρομαι πάρα πολύ που πρόκειται για δουλειά και όχι για δουλεία... χε!
Υπόσχομαι να επανέλθω σύντομα σε πιο εβδομαδιαία, αν όχι καθημερινή βάση.

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Viva La Evolution!

Εξέλιξη.
Είναι αυτό που όλοι επιθυμούμε, αποζητάμε, ευχόμαστε για τον εαυτό μας.
Οι περισσότεροι μισούν την στασιμότητα. Μέσα σε αυτούς κι εγώ.
Όταν εξελίσσομαι είναι σα να γνωρίζω ένα καινούριο άτομο που έκρυβα βαθιά μέσα μου.
Είναι τόσο διασκεδαστικό όσο το να γνωρίζεις έναν άνθρωπο. Αρχικά βλέπεις τα βασικά γνωρίσματά του και σιγά σιγά ψηλαφίζεις τις λεπτομέρειες... Αλλά νομίζω ότι το πιο συναρπαστικό σημείο είναι εκείνο που αρχίζει η διάδραση με τους άλλους ανθρώπους. Ειδικά δε όταν πρόκειται για κοντινούς φίλους που σε ξέρουν σαν την παλάμη του χεριού τους - ή τουλάχιστον αυτό πίστευαν μέχρι σήμερα.
Όλη η διαδικασία της εξέλιξης δεν νομίζω ότι αναγκαστικά ταυτοποιείται με την αλλαγή. Το να αλλάξεις το θεωρώ πολύ δύσκολη διαδικασία - για να μην πω αδύνατη. Το θέμα είναι να βελτιώσεις αυτό που ήδη είσαι. Σαν το Κ700 που έγινε Κ700i (που λέει και μια φίλη μου).. ή κάτι τέτοιο.
Τους τελευταίους 2 μήνες εγώ προσωπικά νοιώθω μία εξέλιξη. Το γαμάτο στην υπόθεση είναι ότι - όσο κάπως κι αν ακούγεται - γουστάρω πολύ τον εαυτό μου στην τελευταία βερσιόν του. Αυτό φυσικά και μου δίνει πολλή περισσότερη αυτοπεποίθηση - η οποία πάντα χρήσιμη είναι και κίνητρα και θάρρος δίνει για να προχωρήσεις μπροστά... Από την άλλη σου προσφέρει μια χαλαρότητα. Είσαι αυτός που είσαι και δεν φοβάσαι να το δείξεις αυτό και στους άλλους, αποφεύγοντας τις μάσκες και τα ψεύτικα προσωπεία. Δεν λέω ότι παλιά ήμουν ψεύτικη. Απλώς κατά ένα τρόπο περιόριζα τον αυθορμητισμό μου, την ετυμολογία μου και την τοποθέτηση της άποψής μου στο τραπέζι...
Τώρα τα πράγματα δείχνουν καλύτερα και μ' αρέσει πολύ αυτή η διαδικασία της αναδόμησης παύλα εξέλιξης και προσπαθώ να την απολαύσω στο έπακρο.. Όχι ότι "μια φορά εξελισσόμαστε γι' αυτό να το διασκεδάσουμε όσο μπορούμε..", αλλά να, κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά....

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Άρωμα

«Ζαλίζει, όταν θα σβήσουν τα φώτα

το άρωμα της το σκοτάδι τρυπά

Λόγια πολλά σαν μια αντανάκλαση

που σβήνει όπως το φως κι η σκιά»


Άρωμα…

Ένα τραγούδι, μια σκέψη, μια στιγμή…

Η ζωή μας ένα ταξίδι…

Φουρτούνες, απαγορευτικά, ήλιος, θάλασσα, νέοι κόσμοι, σταθμοί, τρένα, χαμόγελα, φίλοι.

Η ζωή ένα άλμπουμ με φωτογραφίες.

Κι όποτε θέλεις το ανοίγεις και το ξεφυλλίζεις.

Μία αρχή, ένα τέλος και μετά πάλι μια καινούρια αρχή.

Φαύλος κύκλος, ποτέ δεν τελειώνει.

Μόνο κάποιες στιγμές στέκεσαι κι αναρωτιέσαι: «τα έκανα καλά ως εδώ;». Και μετά ξεκινάς πάλι.

Κι η ζωή συνεχίζει να σκορπά το άρωμά της προσπαθώντας να «ξυπνήσει» τα ξεχασμένα απ’ τη ρουτίνα ρουθούνια μας…

Υ.Γ. Αφιερωμένο στο Μανταρινάκι.

Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

Δεν κάνει κρύο - Locomondo

Video clip που γύρισα το καλοκαίρι του 2007 σε παραλία της Κρήτης με το τραγούδι "Δεν κάνει κρύο" των Locomondo παρέα με ξαδέρφια και φίλους. Αρχικά προορισμένο για ακαδημαϊκή εργασία και πλέον για προσωπική απόλαυση του καθενός.. :)

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Πλάκα κάνεις! Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα;

Μου 'ρθε και κάρφωσα μια σημαία στα σκουπίδια. Δεν είναι πια αυτή κατάσταση! Όλο το Ηράκλειο βρωμάει. Δεν μπορείς να πάρεις ούτε ένα μόριο καθαρής ανάσας. Όλοι οι δρόμοι είναι μια απέραντη χωματερή και εσύ περπατάς χοροπηδώντας μήπως και αποφύγεις την μπανανόφλουδα, κρατώντας την αναπνοή σου και έχοντας συγχρόνως το χέρι στην μύτη και το στόμα μπας και αποκλείσεις την είσοδο της μπόχας στους πνεύμονές σου. Και αφού έχεις καταφέρει να φέρεις εις πέρας την φιγούρα τσαφ! κλείνει και το ρεύμα! Το επίπεδο δυσκολίας ανεβαίνει.. Τώρα πρέπει να το κάνεις όλο αυτό ΚΑΙ χωρίς να βλέπεις πέρα από τη μύτη σου. Την κλειστή απ' το χέρι.
Επόμενο level: Ναι, ναι, κυρίες και κύριοι φυσάει ούριος άνεμος! Τι ούριος.. Μποχασκονοσκουπιδούριος άνεμος. Τώρα πρέπει να κλείσεις και τα μάτια. Τα πράγματα δυσκολεύουν..
Θα τα καταφέρεις να φτάσεις μέχρι το τέρμα;

Α ρε Ελλάς το μεγαλείο σου! Μια απέραντη χωματερή με όλα τα γουρούνια μαζεμένα στην βουλή.. (χα, έκανα και ρίμα!).
Πότε επιτέλους σ' αυτή τη χώρα θα είναι ευχαριστημένοι οι πολίτες της για να μην φτάνουμε σε τέτοια ακραία σημεία; Πότε;
Το ρωτάω και γελάω.. Μήπως ξέρω ήδη την απάντηση; Μήπως είναι ίδια με την ερώτηση απλά αυτή τη φορά με τον τόνο στην λήγουσα; Μήπως;

Υ.Γ. Ευχαριστώ τους φίλους Μάνο και Μιχάλη για την ιδέα της φωτοσοπιασμένης φωτό.

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Κάτι σαν.. ανέκδοτο

Μόλις έλαβα το εξής email:

Το τεστ έχει μόνο 1 ερώτηση, αλλά είναι πολύ σημαντική!
Δίνοντας μια ειλικρινή απάντηση θα καθορίσει το φιλότιμο σου!
Το τεστ περιέχει μια τυχαία, εντελώς φανταστική περίσταση όπου ΕΣΥ καλείσαι να πάρεις μια απόφαση! Θυμήσου ότι η απάντηση σου πρέπει να είναι ειλικρινής.
Διαβάστε τα παρακάτω και δώστε ιδιαίτερη σημασία σε κάθε γραμμή!

Η ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ:

Είσαι στη Νέα Ορλεάνη. Γύρω σου κυριεύει το χάος που προκάλεσε ένας τυφώνας και πολλαπλές πλημμύρες.
Είναι μια πλημμύρα βιβλικών διαστάσεων. Είσαι ένας δημοσιογράφος - φωτογράφος που δουλεύει για μία πολύ μεγάλη εφημερίδα, και είσαι παγιδευμένος μέσα στην μέση αυτής της καταστροφής!!
Η κατάσταση είναι φοβερή! Προσπαθείς να τραβήξεις φωτογραφίες που θα καθορίσουν την καριέρα σου. Σπίτια καταστρέφονται, άνθρωποι ουρλιάζουν, άλλοι εξαφανίζονται κάτω από τα νερά! Η φύση τα καταστρέφει όλα!


ΤΟ ΤΕΣΤ

Ξαφνικά βλέπεις έναν άνθρωπο μέσα στο νερό! Παλεύει για τη ζωή του προσπαθώντας να μη τον καταπιούν τα κύματα!
Πλησιάζεις... και σου μοιάζει οικείος! Ξαφνικά καταλαβαίνεις ποιος είναι!

Είναι ο George Bush!!!

Την ίδια στιγμή βλέπεις τεράστια κύματα να κατευθύνονται καταπάνω του έτοιμα να τον πνίξουν!


Έχεις 2 επιλογές:

1) Μπορείς να σώσεις την ζωή του George Bush ή

2) Να τραβήξεις μια δραματική φωτογραφία που αναπαριστά τον θάνατο ενός από τους πιο δυνατούς και σημαντικούς ανθρώπους στον πλανήτη!


Η ΕΡΩΤΗΣΗ:

Εδώ είναι η ερώτηση και παρακαλώ απάντησε ειλικρινά:

α) Θα επιλέξεις έγχρωμο φιλμ με υψηλή αντίθεση, ή

β) θα πας για την κλασική απλότητα του ασπρόμαυρου;

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Scaribas!

Ακούγοντας τα Χαμένια Κορμιά του Κώστα, συνειρμικά θυμήθηκα τους Scaribas.. Κάνω περίεργους συνειρμούς εγώ! χε.. Give 'em a shot!


Υ.Γ. Ευχαριστώ Κώστα για το μουσικό κουτί.. Δεν το έκλεψα πολύ περίτεχνα; ;)

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

Χαμoγέλα

Καμιά φορά σκέφτομαι τι χρειάζεται για να πεις ότι είσαι ευτυχισμένος. Για μένα ας πούμε είναι μεγάλη κουβέντα να το πεις αυτό το πράμα. Κυρίως στους άλλους που είναι έτοιμοι να σου φέρουν χίλιους λόγους για τους όποιους "δεν πρέπει" να είσαι. Στον εαυτό σου μάλλον το βρίσκω πιο εύκολο να το παραδεχτείς.
Αυτή τη στιγμή νοιώθω ευτυχισμένη. Οι λόγοι είναι πολύ απλοί, καθημερινοί, μικροί. Βγήκα έξω με φίλους και πέρασα πανέμορφα. Τόσο απλά. Ρίξαμε το γέλιο της ζωής μας, φάγαμε και το ασιάτικό μας - το καλό φαί είναι πάντα ένας καλός λόγος για να νοιώθεις ευτυχισμένος-, συζητήσαμε, κλείσαμε την επόμενη συνάντηση και αυτό ήταν! Τι άλλο να θέλω δηλαδή;

Οι φίλοι μου με δουλεύουν που συνέχεια γελάω/χαμογελάω. Και πάντα όταν κάποιος με γνωρίζει έχει την ίδια γαμημένη απορία: "Μα έτσι χαμογελαστή είσαι πάντα;". Κι αν υπάρχει φίλος εκεί κοντά θα σπεύσει να απαντήσει πως: "Ναι, το manikaki πάντα έτσι χαμογελαστό. Δεν κάνει άλλη δουλειά!". Κάπου εκεί χώνομαι εγώ με απορία: "Μα γιατί, πού είναι το κακό σ' αυτό;".. "Πουθενά" θα απαντήσουν όλοι και θα λήξει εκεί το θέμα.
Τελοσπάντων, εμένα μ΄αρέσει να γελάω και μ΄αρέσει να βλέπω και τους γύρω μου να γελάνε.. Γουστάρω έκκριση ενδορφινών! Εσάς τι σας κόφτει; Χε...
Τώρα θυμήθηκα το πιο άκυρο πράγμα που έχω ακούσει από άνθρωπο για τον γελωτά μου: "Μα καλά, τι γελάς συνέχεια; Τι; Όλα καλά σου πάνε δηλαδή;". Αχ θεέ μου μιζέρια! Αυτό σκέφτηκα. Δεν του το είπα. Προτίμησα να τον αφήσω στην μονοχνωτιά του.
Πού θέλω να καταλήξω..
Γελάτε, είναι μεταδοτικό! Χαχα.. Ντάξει αυτό το είπε μαλάκας, αλλά είναι το μόνο πράγμα στο οποίο τον παραδέχομαι. Και τελοσπάντων εμένα μου φτιάχνει την μέρα ένα χαμόγελο στον δρόμο, στο διπλανό αμάξι στο φανάρι, στο περίπτερο, οπουδήποτε. Γιατί να μην φτιάξω κι εγώ τη μέρα κάποιου λοιπόν; Τουλάχιστον θα νοιώσω ότι έκανα κάτι σημαντικό και σήμερα.
Για να δω δοντάκια λοιπόν να ξεπροβάλλουν μέσα από χαμογελαστά χειλάκια...

Σάββατο 15 Μαρτίου 2008

Me wanna dance

Χθες βράδυ το Cine Studio κατακλύστηκε από χαμόγελα! Όλοι μαζί λικνίζονταν σε reggae και ska ρυθμούς απολαμβάνοντας των ήχο των Locomondo.
Ήταν μια τρομερή εμπειρία! Δε νομίζω ότι μπορώ να εκφράσω με λέξεις τα συναισθήματα που ένοιωσα. Προσωπικά δεν έχω ξανασυναντήσει γύρω μου τόσα χαμογελαστά πρόσωπα, με απόλυτα χαλαρή έκφραση στα πρόσωπά τους και στον τρόπο που κινούνταν κάτω από τη σκηνή. Θύμιζε κάτι από μαγεία, από ιερή τελετή, κάτι, δεν ξέρω..
Τα παιδιά ξέρουν τι κάνουν με τον κόσμο. Υπάρχει η απαραίτητη επικοινωνία μεταξύ συγκροτήματος και κοινού. Και αυτό το νοιώθεις σαν θεατής. Αυτό το δέσιμο με όλους τους υπόλοιπους μέσω της μουσικής.. Αυτό το ξεσήκωμα που νοιώθεις κάτω από τις φτέρνες σου που σε παρακινεί να χορέψεις...

"Me wanna dance, if you know what I mean, γιατί δεν βγήκα από το σπίτι για να κάνω την γλάστρα.."

Άντε και στην άλλη με το καλό! Εγώ πάντως θα τους περιμένω με ένα χαμόγελο στα χείλη..

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

Εσωτερικοί διάλογοι

- Πώς πάει σήμερα;
- Καλά.
- Έκανες κάτι σπουδαίο; Κάτι που θεωρείς εσύ σπουδαίο;
- Εμ... Έκανα μια σκέψη.
- Τι σκέψη;
- Σκέφτηκα λίγο την ζωή μου.
- Δηλαδή;
-Ε να.. τι έχω κάνει, τι δεν έχω κάνει.. Βρίσκομαι σ' ένα μεταίχμιο. Τέλειωσα με τα προπτυχιακά μου, έζησα τέσσερα χρόνια μόνη μου, έχω αρκετούς καλούς φίλους, τώρα ξαναζώ με τους γονείς μου. Περίεργες μεταβάσεις.
- Και πώς νοιώθεις για όλα αυτά;
- Καλά νοιώθω.
- Ευχαριστημένη; Ολοκληρωμένη ίσως;
- Τι σημαίνει ολοκληρωμένη;
- Δεν ξέρω, εσύ πώς αντιλαμβάνεσαι την ολοκλήρωση;
- Σαν ένα τελείωμα. Σαν κάτι να έχει φτάσει να είναι τέλειο. Εγώ δεν είμαι. Ούτε και πρόκειται δηλαδή. Προτιμώ την ατέλεια. Ειδικά όταν έχει γίνει επείτηδες. Εσύ περνιέσαι για τέλειος;
- Όχι. Αλλά ήθελα να δω τη δική σου οπτική.
- Την είδες;
- Μου την παρουσίασες.
- Κι αν λέω ψέμματα;
- Τι σημασία έχει;
.....
- Μ' αρέσει η ομοιομορφία. Αυτό είναι σημάδι ολοκλήρωσης;
- Εξαρτάται. Τι σου αρέσει στην ομοιομορφία;
- Το ότι ακόμα κι αν τα πράγματα είναι διαφορετικά, στην μεταξύ τους διάταξη υπάρχουν κάποιοι κανόνες. Σαν μια ανομοιογενή ομάδα στοιχισμένη σε έναν ομοιόμορφο κύκλο.
- Γιατί σ' αρέσει αυτό;
- Γιατί εξουδετερώνει την διαφορετικότητα χωρίς να την αφανίζει και την χρησιμοποιεί για να φτιάξει κάτι μεγαλύτερο αποτελούμενο από αυτά τα διαφορετικά στοιχεία μεταξύ τους.
- Που αν δεν συμβιβαζόντουσαν στην ομοιομορφία θα είχαμε απλώς έναν όχλο.
- Κάτι τέτοιο.
- Τελειώσαμε για σήμερα.
- Κιόλας;
- Περνάει γρήγορα ο χρόνος.. Γι' αυτό κοίτα να τον προλάβεις.
- Σταμάτα, με αγχώνεις.

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Πάρε το καμάκι σου και τράβα σ' άλλη παραλία

Είναι ηλίθιοι! Δεν εξηγείται αλλιώς. Μερικοί άνθρωποι είναι ηλίθιοι. Και για να το συγκεκριμενοποιήσω λιγάκι, μερικοί άνδρες είναι ηλίθιοι.
Στην πέφτει μία, δεν ανταποκρίνεσαι. Απλώνει τα κουλά του, τα βγάζεις ευγενικά από πάνω σου. Σου κάνει ναζάκια, τον κοιτάς με βλέμμα "χαχα, είσαι ηλίθιος". Και επιμένει!
Τελειώνει η βραδιά, πας να φύγεις, όχι, θα σε συνοδέψει μέχρι το αμάξι (με το ζόρι). Και ακολουθεί το καθόλου ευχάριστο σκηνικό:
Δίνοντάς σου τη συσκευή του κινητού του..
- Έλα, γράψε τα 10 μαγικά ψηφία..
- Ό-χ-ι
- Γιατί;
- Δ-ε-ν θέλω
- Α, δεν μας τα λες καλά.. Όλο κόντρα μου πας.
- Για την ακρίβεια δεν σου είπα τίποτα για να μην στα έχω πει καλά. Και όπως θέλω θα πηγαίνω. Έχουμε κανένα πραξικόπημα που λέει το αντίθετο;
- Ναι έχουμε!
- Δεν ξέρω τι έχετε στο χωριό σου, εδώ πάντως δεν έχουμε τίποτα τέτοιο.

Σόρρυ κιόλας, δεν ξέρω τι παροιμία σου έμαθε η γιαγιά σου του τύπου "ο επιμένων νικά", στην περίπτωσή μας όμως όσο επιμένεις, τόσο ξενερώνω με την πάρτη σου.
Να το πω έτσι; Θα βγω η σκύλα που το παίζει δύσκολη γκόμενα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Εδώ ευγενική ήμουν και αυτό που εισέπραξα ήταν ένα "κακιασμένη" γραμμένο πάνω στην σκόνη του αυτοκινήτου μου. Α, και μου είπε κιόλας ότι με μισεί - αλλά σε εισαγωγικά, μην χάσουμε όλη μας την εκτίμηση (την ανύπαρκτη) προς το πρόσωπό του. Τι παλιμπαιδισμός είναι αυτός θεέ μου απορώ.. 22 χρονών άνθρωπος να φέρεται σαν 5χρονο.
Μου χάλασε το βράδυ ο βλάκας! Ας το καλό!

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

Έφηβοι, Σεξ και TV για τα καρναβάλια!


- Καλά θεά η Τζούλια Αλεξανδράτου!
- Τι λες ρε; Η Σάσα Μπάστα είναι πολύ καλύτερη!
.....
- Μα καλά, με τόσα λεφτά που τρως στα ηλεκτρονικά, αν τα μάζευες θα πήγαινες άνετα στις πουτάνες!
- Τι λες ρε; Πιο ακριβές είναι οι πουτάνες από τα ηλεκτρονικά. Τουλάχιστον σε αυτά παίζω πολύ περισσότερες φορές με τα λεφτά που θα έδινα για μία φορά στις πουτάνες...

Διάλογος τριμελής εφηβικής παρέας αγοριών στο δρόμο προφανώς πάνω στην διαδρομή "φροντιστήριο - σπίτι".
Περπατούσα δίπλα τους και άκουγα με προσοχή τα παραπάνω. Καλός ο συνειρμός από την Τζούλια στην Σάσα.. Αλλά από την Σάσα στις πουτάνες, δεν μπορούσα με τίποτα να το χωνέψω!
Τα τηλεοπτικά πρότυπα βλέπεις έχουν κάνει τόσο σαφή τον συνειρμό, που τελικά έχουμε χάσει την ουσία. Λες και το σεξ είναι τα πάντα. (όχι δε λέω, πανέμορφο είναι το σεξ, αλλά λίγο κράτη ρε παιδιά, βλέπουν και ανήλικα..)
Κατά το απογευματινό ζάπινγκ, έπεσε το μάτι μου στην εκπομπή του Μεγαλούτσικου (με Μ κεφαλαίο), αυτήν που τραγουδάς φάλτσα και κερδίζεις.. Καλά οι μελισσούλες και τα μέλια.. Αυτές οι ξεβράκωτες γκόμενες που κουνιούνται με χάρη και κοιτάζουν το φακό με βλέμμα που πραγματικά θυμίζει κάτι από επαγγελματική τσόντα (ούτε καν οικιακή, γιατί είμαστε και επαγγελματίες, αγάπη μου), τι τις θέλουν απογεματιάτικα; Και όχι δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις κυρίες - την δουλειά τους κάνουν άλλωστε. Με αυτόν τον Μεγαλούτσικο τα έχω πάρει. Το έχει παρακάνει με το ξεπούλημα γυναικείων κορμιών στον βωμό της τηλεθέασης. Αμάν πια, σιχτήρισα και τσαφ! αλλάζω κανάλι για να μάθει αυτός!
Όσο για τους νεολέους, δεν ξέρω που πάνε αυτοί οι τύποι. Τις προάλλες μου ζήτησε ο 15χρονος αδερφός μου βοήθεια σε ένα ερωτηματολόγιο που κάνανε για την επίδραση της ροκ μουσικής στους εφήβους. Εκεί που διάβαζα τις ερωτήσεις κολλάω άσχημα: "Πιστεύετε ότι η ροκ μουσική σχετίζεται με τον σατανισμό;". ΕΛΕΟΣ! Πού ζούμε; Στο 1900; Υπάρχουν ακόμα τέτοιες αντιλήψεις; Και μάλιστα από εφήβους;
-Ποιος έγραψε αυτή την ερώτηση ρε bro;
- Ο συμμαθητής μου ο Γιάννης.
- Την παλεύει ο Γιάννης;
Και μετά ήρθαν τα emo. Τι μαλακιά κι αυτό πάλι; Και τώρα με τις απόκριες έχουν διπλασιαστεί τα καταρραμένα! Στα δικά μου τα χρόνια (πριν 5χρονια τέλειωσα το λύκειο) τα πράγματα ήταν πιο απλά. Οι τάδε ήταν trendy γιατί φορούσαν μάρκες, οι άλλοι ήταν μεταλάδες γιατί ακούγαν metal, οι άλλοι hip-hopάδες για τους αντίστοιχους λόγους κι έμεις είμασταν αυτοί με τα μαύρα γιατί την είχαμε δει "αλλιώς" και ακούγαμε ροκ (τον τίτλο "οι κοπέλες με τα μαύρα" μάθαμε ότι τον κατείχαμε μετά που τελειώσαμε το λύκειο και είχε πάρα πολλή πλάκα!).
Τελοσπάντων, βλέπω τον αδερφό μου να έχει όσες τσόντες θέλει από το internet συν την συλλογή από τους φίλους του και παράλληλα να μην ξέρει με ποιον τρόπο την πέφτεις σε μία κοπέλα. Τις προάλλες με ρώτουσε πάλι: "και τι της λες; πώς την πλησιάζεις; πώς θα καταλάβεις άμα της αρέσεις κι εσύ;". Τέτοιο καταρράκτη από απορίες είχα καιρό να τον ζήσω. Και τι να απαντήσω η δόλια και πώς να βοηθήσω, που έχουν ξεχάσει πώς επικοινωνείς με τον άλλον χωρίς την χρήση κινητού ή υπολογιστή.
- Ρε bro, τι λέτε με τους φίλους σου όταν βγαίνετε;
- Ε, τίποτα, πάμε στα G-net και παίζουμε.
- Ε, και δεν λέτε τίποτα;
- Δεν προλαβαίνουμε. Παίζουμε.
- Δηλαδή, σόρρυ, πώς επικοινωνείτε;
- Ε.. ξέρω 'γω.. δεν επικοινωνούμε!
Και μένω με το στόμα ανοιχτό!
Αχ είμαστε για τα καρναβάλια τελικά...

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

"Πότε θα φτάσουμε εδώ"

Πήγαμε παρεούλα μικρή και χαριτωμένη χθες βράδυ στο cinema Studio να απολαύσουμε τον Γιάννη Αγγελάκα στην δουλειά του μαζί με το Νίκο Βελιώτη.
Τίτλος της βραδιάς: "Πότε θα φτάσουμε εδώ".
Μπαίνουμε μέσα στο διαμορφωμένο για την περίσταση κινηματογράφο. Κόσμος πολύς. Φάτσες που είσαι σχεδόν σίγουρος ότι θα συναντήσεις σε μια τέτοια βραδιά. Κάπου στο πλήθος και ο Ψαραντώνης.
Τελικά επιλέξαμε τον εξώστη και μιας και είχε τις αναπαυτικές κινηματογραφικές πολυθρόνες αράξαμε χαλαροί σε τρεις από αυτές.
"Γεια σας" - αυτό μόνο βγήκε από τα χείλη του και η αίθουσα ξέσπασε σε ενθουσιασμό και θερμό χειροκρότημα. Μου το είχαν πει, το είχα φανταστεί, αλλά δεν πίστευα ότι μια λέξη από αυτά τα χείλη που γέμιζαν τα εφηβικά μου χρόνια, θα με έκανε να νοιώσω μια μαγεία να απλώνεται αργά στο χώρο.
Το σκηνικό θύμιζε κονσέρτο δωματίου. Δύο βιολοντσέλα και ένα βιολί. Σολίστ, ο Γιάννης. Ένας τυπάς με ένα μικρό laptop στο πλάι της σκηνής προσέθετε ηχοτοπία και ηλεκτρονικούς ήχους. Μικρά φώτα ίσα που έδιναν έμφαση στα περιγράμματα των φιγούρων τους και σε μερικά χαρακτηριστικά των προσώπων τους, και πίσω τους στο video wall έπαιζαν κατά την διάρκεια των τραγουδιών art
video.
Η πρώτη ατάκα προς το κοινό: "Αν υπάρχει καμιά καλή ρακή στην αίθουσα, καλοδεχούμενη". Γελάκια από κάτω και σε μερικά λεπτά σκάει ένα μπουκάλι ρακή στην σκηνή, την οποία φυσικά και καλοδέχτηκαν.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι ένοιωθα τόσο χαλαρά εκεί μέσα που ήταν λες και είχα αράξει στον καναπέ του σπιτιού μου και τον άκουγα! Επίσης, το γεγονός ότι στο κοινό βρίσκονταν αρκετά άτομα ηλικίας 50+. Κάποιοι απ' αυτούς έμειναν μέχρι το τέλος, άλλοι έφυγαν νωρίτερα.
Γενικά θα έλεγα ότι ήταν μία ιδιαίτερη βραδιά. Πρώτον - προσωπικά για μένα - επειδή έβλεπα
επιτέλους ζωντανό μπροστά μου ένα άτομο με το οποίο μεγάλωσα μαζί του, αλλά και γενικότερα ιδιαίτερη γιατί έτσι είναι η μουσική του Αγγελάκα. Η τελευταία του δουλειά έχει ένα περίεργο ήχο και στυλ που είτε θα σε ξετρελάνει και θα σε ταξιδέψει ή θα σε κουράσει λόγω της μονοτονίας του. Εγώ χθες πέρασα και τις δύο φάσεις, πότε τη μία, πότε την άλλη. Αλλά το γενικό συμπέρασμα είναι ότι το ευχαριστήθηκα αρκετά.
Είχα βέβαια ένα παραπονάκι, ότι δεν έπαιξε καθόλου τραγούδια από τρύπες, πέρα από 1-2, τα οποία δεν ήταν κι από τα πιο γνωστά.

Ένας στίχος μου έμεινε από όλη την βραδιά και αυτόν θα κρατήσω:
"Ποιος καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;"

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Ευτυχία

Τι είναι ευτυχία;

Είναι να πέφτεις το βράδυ για ύπνο και έξω να βρέχει καταρρακτωδώς και το πρωί που σηκώνεσαι όλα τα σύννεφα να έχουν διαλυθεί και μια ηλιαχτίδα ήλιου να φωτίζει το πρόσωπό σου.

Είναι να βγαίνεις έξω στο μπαλκόνι και να παίρνεις μια βαθειά ανάσα οξυγόνο.

Είναι ένα αεράκι που απαλά αγγίζει τα μαλλιά σου.

Είναι μια κάτασπρη πεταλούδα που πετάει ανέμελη μπροστά στα μάτια σου.

Είναι η αρχή μιας καινούριας μέρας που ξεκινά κι ελπίζεις ότι θα είναι η ομορφότερη της ζωής σου.

Είναι ο έρωτας, ο πόνος, η ίδια η ζωή.

Είναι ένα αγαπημένο κομμάτι στο ραδιόφωνο που μιλάει στην καρδιά σου.

Είναι η δύναμη που έχεις να αλλάζεις. Εσένα, τα πράγματα γύρω σου, τον τρόπο που κοιτάζεις τον κόσμο.

Είναι αυτό που περιμένεις να ‘ρθει, ξεχνώντας πως το έχεις ήδη.

Είναι αυτό που σε γεμίζει τόσο που νομίζεις ότι θ’ ανοίξεις τα χέρια σου και θα πετάξεις.

Είναι όταν εγώ θα σου πω «σ’ αγαπώ» χωρίς να περιμένω να μου πεις «κι εγώ».

Είναι εσύ, είναι εγώ.

Είναι η αισιοδοξία που έχεις μέσα σου και όλοι οι άλλοι αναρωτιούνται που την βρήκες.

Είναι αυτό που νοιώθω για τους φίλους μου.

Νοιώθω απίστευτα ευτυχής!

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Κρύο...


Σήμερα κάνει πολύ κρύο και δεν ταιριάζει με την μοναξιά μου...

Χρόνος

"Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός, σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει..."

Χρόνος.
Άλλος για σένα, άλλος για μένα.
Άλλος για μένα τώρα, άλλος για μένα αύριο.
Τώρα είναι αργός, βασανιστικός, τον νοιώθω να σέρνεται πάνω στο κορμί μου.
Να πατάει πάνω μου με δύναμη και να μου αφήνει πληγές.
Απλώνω το χέρι μου να τον διώξω, αλλά είναι ανένδωτος.
Αυτό το μαρτύριο είμαι υποχρεωμένη να το περάσω..
Είτε τώρα, είτε αύριο, θα το περάσω.
Μόνο που καμιά φορά δεν μπορώ να κουνηθώ.
Νοιώθω το σώμα μου μουδιαμένο.
Το μόνο που κινείται είναι οι σκέψεις που περιπλανιούνται στο μυαλό μου, κι ετούτο το χέρι με τα παγωμένα ακόμη από το κρύο δάχτυλα, που προσπαθεί ν' αποτυπώσει τις αλήθειες μου...

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Έρωτας...

Χθες βράδυ πήγα σε μια μουσική σκηνή να ακούσω τον Φίλιππο Πλιάτσικα...
Καθόμουν σε ένα τραπέζι κοντά στην σκηνή, απορροφημένη στις σκέψεις μου και στο κινητό μου όπου τις κατέγραφα. Ξαφνικά σήκωσα τον βλέμμα μου και την είδα. Μια νεαρή, γύρω στο 1.65, ντυμμένη στα μαύρα και με μόνο χρώμα να ξεχωρίζει το λευκό της δέρμα και τα κατακόκκινα μαλλιά της, δεμένα ψηλά μαζεμένα και μερικές τούφες να πέφτουν ανέμελα στους ώμους της, πλαισιώνοντας το προσωπάκι της. Γλυκό προσωπάκι, με ένα γεμάτο χαμόγελο που σε έκανε να σκέφτεσαι μόνο ευχάριστα πράγματα. Κινούνταν πάνω στην σκηνή με έναν τρόπο μαγικό. Είχε μια παιδικότητα κι ανεμελιά και έναν απίστευτο ερωτισμό συγχρόνως. Χοροπηδούσε πάνω στις νότες και ακολουθούσε τις παύσεις. Αυτό ήταν: χόρευε σαν μικρό παιδί. Έβλεπες τα μαύρα μικρά μποτάκια της, με τον χρόνο φανερά περασμένο από πάνω τους, να κινούνται με απίστευτη χάρη και νάζι. Είχε ένα χαμόγελο τόσο αυθόρμητο και πηγαίο! Ήταν απίστευτα ερωτική.. Την κοιτούσα και δεν χόρταινα. Παρατηρούσα σιγά σιγά τις λεπτομέρειες πάνω της καθώς άλλαζαν τα φώτα από μπλε σε κίτρινα και από άσπρα σε κόκκινα.. Το βλέμμα της σου 'δινε την εντύπωση πως είχε εντοπίσει κάποιον θεατή και τραγουδούσε μόνο για κείνον.. Όλοι οι άλλοι πάνω στην σκηνή απλά δεν υπήρχαν.. Την κοιτούσα ψάχνοντας το βλέμμα της κι ένοιωθα πως αν με κοίταζε θα πέθαινα.. Μα κι αν δεν με κοίταζε πάλι θα πέθαινα.. Πόσο ήθελα τα βλέμματά μας να αντικρουστούν! Κοιτούσα τα χέρια της. Με τι τρόπο έπιανε το μικρόφωνο, πώς άλλες στιγμές τα άφηνε να πέφτουν παράλληλα με το σώμα της, σα να μην έχει καθόλου δύναμη να τα σηκώσει, κι ευθύς αμέσως τα έβλεπες να κινούνται τόσο όμορφα. Μετά ήρθε η φωνή. Ω θεέ μου, τι μυστική συνταγή χρησιμοποίησες γι' αυτή τη φωνή;; Κι εκεί που θαύμαζα έχοντας ξεχάσει ότι θαυμάζω, το βλέμμα της έπεσε απάνω μου. Πάγωσα. Της χαμογέλασα βιαστικά και έριξα γρήγορα το βλέμμα μου αλλού. Μακάρι να μην είχα δειλιάσει και να την κοίταζα ακόμη... Μετά δεν με κοίταξε για ώρα. Άρχισα να μην την κοιτάζω κι εγώ. Κι έπειτα από λίγη ώρα συνέβη το θαύμα. Τραγουδώντας κι οι δυο μας δυνατά "..αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα..", αφήσαμε τα βλέμματά μας να πέσει το δικό μου πάνω στο δικό της. Κι έμειναν εκεί για πολλά δεπτερόλεπτα. Ή ίσως να σταμάτησε για λίγο ο χρόνος. Δεν ξέρω... Κοιταχτήκαμε, χαμογελάσαμε και συνεχίσαμε το τραγούδι ακολουθώντας το ταξίδι με τις νότες. Ένοιωθα ευτυχία! Τίποτα καλύτερο και πιο απλό από ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου...

Μία σκέψη που επιτέλους έγινε πραγματικότητα...

Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη! Επιτέλους έκανα πραγματικότητα μία σκέψη μηνών: να φτιάξω το δικό μου blog... Και να που ήρθε η στιγμή ετούτη! Νοιώθω μία περίεργη ανυπομονησία και έναν φόβο μαζί. Άλλωστε αυτός ο φόβος ήταν που με εμπόδιζε με νύχια και με δόντια να φτάσω εδώ που έφτασα απόψε.. Αλλά σήμερα, μετά από τούτα τα αγχωμένα κλικ πάνω στο πληκτρολόγιο, νοιώθω λίγο πιο δυνατή, λίγο πιο έτοιμη να μοιραστώ τις σκέψεις μου με τον κόσμο, λίγο πιο.. ελεύθερη να εισχωρήσω μέσα στις νύχτες των άλλων...