Πώς είναι να ζεις σε μια λούπα;Είναι στιγμές που νοιώθω ότι κάθε μέρα κυλάει ή πρόκειται να κυλήσει με τον ίδιο τρόπο που κύλησε και η προηγούμενη.
Και ξαφνικά ψάχνεις πράγματα να την εμπλουτίσεις την ρημάδα. Να πεις πως έκανες και σήμερα κάτι. Όχι αναγκαστικά καινούριο, αλλά έστω κάτι δημιουργικό, κάτι που να άξιζε τον κόπο ή κάτι που να σε γέμισε, να σου έδωσε ευχαρίστηση.
Και το ξέρεις καλά πως για να γίνει κάτι τέτοιο δεν είναι στο χέρι των άλλων, παρά μόνο στο δικό σου.
Είναι αυτές οι μέρες ή μάλλον νύχτες που σκέφτεσαι τι έχεις και τι δεν έχεις κάνει στην ζωή σου μέχρι τούτη την ώρα. Ώρα δύσκολη, απολογισμού και ερωτήσεων τύπου "γιατί;".
Κι εκεί είναι που έρχονται τα γιατί των άλλων με τοπική σύγκρουση πάνω στα δικά σου. Και μένεις μαλάκας, για να το πω έτσι χύμα. Μένεις μαλάκας γιατί στα δικά σου ερωτηματικά μάλλον ξέρεις τι να απαντήσεις. Αλλά στα γιατί των άλλων, τι να πεις; Και δεν μπορείς πάντα να μάθεις την απάντηση. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Γιατί το 'χω νομίζω καταλάβει πια πώς δεν είναι καλό να γνωρίζεις τα πάντα. Δεν έχει και ενδιαφέρον.
Το πρόβλημα είναι ότι όταν νοιώθεις να βρίσκεσαι σε λούπα, νοιώθεις ότι έχεις μάθει πια τα πάντα. 'Οτι ζεις τα ίδια και τα ίδια, γνωρίζεις την κατάλληξή τους, γνωρίζεις αν το end είναι happy ή όχι. Σα να βλέπεις για δεύτερη, τρίτη και τέταρτη φορά την ίδια ταινία.
Ουσιαστικά η πρώτη διέξοδος που έχεις είναι να δεις τα πράγματα από άλλη οπτική. Αν για παράδειγμα την πρώτη φορά εστίαζες στο στόρυ της ταινίας, την δεύτερη να εστιάσεις στο παίξιμο των ηθοποιών, στο στήσιμο της ταινίας, στην σκηνοθεσία ή στο μοντάζ.
Όταν πια ασχολείσαι ο ίδιος με αυτά τα πράγματα, μπαίνεις στο τρυπάκι του "πώς". Πώς φτιάχτηκε το ένα, τι εφφέ χρησιμοποιήθηκαν στο άλλο και πάει λέγοντας...
Οραματίζεσαι πια τη δική σου ταινία και συνειδητοποιείς πώς με τούτα και με κείνα έχεις πάρει το δρόμο της επιστροφής. Δηλαδή την έξοδο από την λούπα.
Πάντα θέλουμε να αλλάξουμε κάτι στην ζωή μας. Ας είναι και το πιο μικρό ασήμαντο πράγμα. Ακόμη και οι άνθρωποι που φαίνεται να τα έχουν όλα, ακόμη κι αυτοί έχουν μία σκιά στο βλέμμα τους. Ίσως και μεγαλύτερη και εντονότερη από αυτούς που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα.
Όσο για την αλλαγή, ακόμη κι αν δεν αλλάξει τίποτα στην λούπα που έχεις εγκλωβιστεί, ακόμη κι αν όλα γύρω σου φαίνονται να μένουν ίδια, αλλάζεις εσύ ο ίδιος. Γιατί απλά δεν είσαι ένας από αυτούς που απλά αντικρύζουν μία λούπα και στέκονται άπραγοι. Είσαι ένας από αυτούς που συνειδητοποιούν αυτή την κατάσταση και στέκονται για ένα λεπτό και την σχολιάζουν κι ακόμα κι αν προσωρινά την αποδέχονται, μπαίνουν σε μια διαδικασία σκέψης να την αλλάξουν, να δραπετεύσουν από εκεί μέσα.
Νομιζώ ότι ακόμη και το να σκέφτεσαι κάποια πράγματα, ακόμη κι αν δεν κάνεις κάποια ουσιαστική κίνηση, είναι ένα βήμα. Σε τοποθετεί σε άλλη κλίκα, αυτή, τη λεγόμενη, των σκεπτόμενων ανθρώπων. Αλλά ακόμη και σήμερα, μετά από τόσο χρόνο σκέψης και προβληματισμού, δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που απλά αποδέχονται τη ζωή τους και δεν την παίρνουν στα χέρια τους. Μου φαίνεται αδιανόητο να σου προσφέρουν δύο επιλογές: να είσαι απλά ένα πιόνι των περιστάσεων ή να ορίζεις την ζωή σου, κι εσύ να διαλέγεις το πρώτο. Σα να σου λέει κάποιος, "πήδα απ' το γκρεμό", κι εσύ να το κάνεις.
Λούπα, λοιπόν, από αύριο τέλος.
manikaki - λούπα = 1 - 0!
