Terror

τρομοκρατία

ουσ θ τρομοκρατία [tromokra'tia]

η οργανωμένη άσκηση βίας για πολιτικούς λόγους

(πηγή: http://el.thefreedictionary.com)

Απορώ. Απορώ γιατί μας κάνουν εντύπωση τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Λες και δεν ζει ο καθένας από μας ένα σωρό από αυτά στην καθημερινότητά του. Δεν είναι ανάγκη να υπάρξουν νεκροί. Όταν λίγο-λίγο μας ρουφάνε το μεδούλι όλοι αυτοί οι υπεράνω υποψίας τρομοκράτες, ξέρουμε για τι πρόκειται. Συρρικνώνουν την ζωή μας, τις απολαύσεις μας, τις ελευθερίες μας, τους μισθούς μας, τα θέλω μας, το είναι μας.

Δεν επικροτώ κανένα είδος τρομοκρατίας. Ούτε αυτό των αγνώστων, ούτε αυτό των γνωστών-αγνώστων (αυτών που δεν φοράνε κουκούλες, αλλά γραβάτες). Την καταδικάζω. Αλλά και που την καταδικάζω κι εγώ και ένα μάτσο κόσμος, τι μ' αυτό; Αλλάζει κάτι; Ζούμε πιο ελεύθεροι; Κάνουμε την ζωή που θα θέλαμε; Κυκλοφορούμε στο δρόμο με ασφάλεια; Βλέπουμε τον αστυνομικό και το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι να τον καλημερίσουμε; Στο κάτω-κάτω ο άνθρωπος δουλεύει για την ασφάλειά μας... (;)

Αυτός ο κόσμος θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Με νέες ιδέες, νέες προοπτικές, νέες υποσχέσεις που αυτή τη φορά δεν θα μείνουν στο "θα". Αυτοί οι άνθρωποι αντιδρούν. Έστω με βία. Και δεν μένουν στην βία, αλλά βγάζουν και προκήρυξη για να πουν κάτι. Μια προκήρυξη που πολύ πιθανόν χωρίς το "μπαμ" της αίσχατης βίας, δεν θα έφτανε ποτέ στ' αυτιά των ανθρώπων. Όμως για να φτάσεις να αντι-δράς με βία, σημαίνει ότι έχεις έρθει στα όριά σου. Ότι πλέον συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ακουστείς. Εμένα, αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο, παρά η ίδια η τρομοκρατία. Άλλωστε δεν είναι η μόνη ακραία μορφή βίας που ευδοκιμεί τον τελευταίο καιρό. Μήπως το να σε πλακώσουν στο ξύλο εκεί που περπατάς αμέριμνος δεν είναι τρομοκρατία; Μήπως η ληστεία δεν είναι μια μορφή τρομοκρατίας; Πόσο μάλλον όταν όλα αυτά γίνονται και με το νόμο. Πού ν' αναζητήσεις το δίκιο σου και πού να το 'βρεις; Δεν είναι τρομακτικό (και τρομοκρατικό) να συνειδητοποιήσεις σε τι ρυθμούς (πρέπει να) ζεις;

Βλέπω το κόσμο γύρω μου να μετατρέπεται σιγά σιγά σε ζούγκλα. Με νόμους που δεν ισχύουν για όλους, με παραθυράκια, με βίσματα, με φακελάκια, με συγκαλύψεις και άλλα τόσα πράγματα που εδρεύουν σε μια δημοκρατία... και νοιώθω θυμό. Πού θα πάει όλο αυτό; Θα καταλήξουμε να σκοτώνουμε για ένα κομμάτι ψωμί;; Και από την άλλη τα ΜΜΕ, απλοί παρατηρητές, έρμαια της πρώτης είδησης! Έρμαια ενός απαρχαιωμένου συστήματος, παρασιτούν δίπλα στην κατάντια του κόσμου, βοηθώντας το κράτος να τρομοκρατεί, να φοβίζει και να κρατά συνεσταλμένο το λαό του.

Τρέξε άνθρωπε! Τρομοκράτες απειλούν τη ζωή σου! Ναι, ναι, αυτή για την οποία το κράτος πρόνοιας τόσο πολύ νοιάζεται! (και παράλληλα μας βολεύει να κάτσεις στ' αυγά σου, να τρως ό,τι σου πασάρουμε, να μη μιλάς και πολύ, να μην αντιδράς και να είσαι και ευτυχισμένος και να κάνεις το σταυρό σου που στάθηκες τυχερός να ζεις σε αυτό εδώ το κράτος...)

Ιστορία χωρίς όνομα

Νοιώθω γύρω από τις "μπίλιες" των ματιών μου να σχηματίζονται κόκκινες μικρές διαδρομές, τις φλέβες μου να φουσκώνουν και κάτι σαν πόνο, σαν κούραση... Θέλω να τα κλείσω ευθύς αμέσως και να πέσω για ύπνο. Αύριο θα είναι μία ακόμα δύσκολη μέρα, που όλοι θα έχουν γιορτή και αργία κι εμείς θα δουλεύουμε...

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Όλα άρχισαν διαβάζοντας για πρώτη φορά το blog ενός γνωστού. Τα διάβασα σχεδόν όλα. Είχε κείμενα από το 2006.. Απορροφήθηκα. Ένοιωσα λίγο σαν να τον γνωρίζω λίγο παραπάνω - ευχάριστη εμπειρία η εξερεύνηση του αγνώστου..

Διαβάζοντας κείμενα των άλλων νομίζω ότι παίρνω απ' αυτούς ένα "τσικ" παραπάνω, απ' ό,τι σε μια κουβέντα μαζί τους. Στον γραπτό λόγο νομίζω απλώνεται καλύτερα ο ψυχισμός ενός ανθρώπου.

Τελοσπάντων, κόλλησα, με έβαλε σε σκέψεις, χαμογέλασα διαβάζοντας πράγματα που έχω σκεφτεί ή κάνει κι εγώ. Καμιά φορά συνειδητοποιείς πόσο ίδιοι είναι οι άνθρωποι. Δεν το λέω κυνικά, αλλά ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο έχουν μικρές καθημερινές συνήθειες, που τις θεωρούν πολύ ιδιαίτερες και προσωπικές - κάτι σαν σπάνια ταλέντα ή χαρίσματα.

Για παράδειγμα, όταν ήμουν μικρή και αρεσκόμουν στο να αποτυπώνω στο χαρτί τις σκέψεις μου, τα ποιήματά μου, τα πονήματά μου γενικώς, μου φαινόταν κάτι το μοναδικό, ότι κανείς άλλος στον κόσμο δεν το έκανε ετούτο. Και ξαφνικά μεγαλώνοντας άρχισα να συνειδητοποιώ ότι εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο είχαν τα ίδια.. χαρίσματα με μένα. Η ουσιαστική απογοήτευση ήρθε αργότερα. Όταν άρχισα να ανακαλύπτω δικές μου σκέψεις, δικές μου ανησυχίες, δικά μου "γιατί;" σε κείμενα άλλων. Η μοναδικότητα είχα χαθεί για πάντα. Για αρκετό καιρό κατάφερα να εξεπλήσσομαι σε κάθε τέτοια κατάσταση, ώσπου, τώρα πια, ξέρω. Το έχει αποδεχτεί ο πληγωμένος μου εγωισμός, ότι θα έχω συνοδοιπόρους - κι ας μην το ξέρουν ούτε αυτοί, ούτε κι εγώ- στην αποτύπωση των πραγμάτων που με απασχολούν.

Ακούγονται περίεργες όλες αυτές οι σκέψεις...;

Θυμάμαι ότι ήμουν κάπου στο γυμνάσιο και είχα γράψει ένα ερωτικό ποίημα - από αυτά που δεν έχουν ομοιοκαταληξία, αλλά καλοστημένο φαντασιακό σκηνικό. Είχα πάρει ό,τι θάρρος είχα βρει κρυμμένο στην ντουλάπα μου και το έδειξα στην μαμά μου. (Μέχρι τότε είχαν διαβάσει μερικά πονήματα μόνο οι κολλητές μου κι αυτά με σύνεση). Πήρα λοιπόν βαθιά αναπνοή και της έδειξα στο τότε word το μικρό μου ποίημα, αποκρύπτοντας τον ποιητή. Το διάβασε, ενθουσιάστηκε και έριξε το μπουρλώτο: "πού το βρήκες αυτό; πολύ ωραίο! ποιος το έγραψε;" , "εγώ", "ψέματα λες... δεν το έγραψες εσύ.. αφού εσύ δεν έχεις ζήσει τέτοιες καταστάσεις...", "αλήθεια σου λέω εγώ το έγραψα", "αλήθεια μου λες μωρέ;"...

Εκεί κάπου ήταν που δεν ήξερα τι να νοιώσω.. Χαρά που της άρεσε ή λύπη που δεν με πίστευε ότι ήταν δικό μου;

Και δεν έφτανε αυτό, έριξε και το δεύτερο χτύπημα:

"Κι εγώ έγραφα μικρή και τα είχα όλα σε ένα τετράδιο, άμα ψάξω στο υπόγειο μπορεί να το βρω..."

Αυτό ήταν. Δεν ήμουν πια μοναδική στο μικρό μου μυστικό... Ήταν η πρώτη φορά, τότε που έκανα την.. μεγάλη ανακάλυψη!

Τώρα πια, μερικά χρόνια μετά, με χαροποιεί ιδιαίτερα να ανακαλύπτω συνοδοιπόρους. Η μοναξιά στις μέρες μας είναι μεγάλο πράγμα και σύνηθες. Πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται τη μοναξιά της νύχτας. Να δουλεύω και να σκέφτομαι μόνο το κρεβάτι, το λάπτοπ (φυσικά μαζί με το wireless), ένα τσιγάρο, μια ταινία, μουσική, εικόνες, βιβλία, αστεία βιντεάκια, χαζοπαιχνίδια online... Μόνο εγώ και αυτά. Και τις τελευταίες μέρες το τιμάω δεόντος το σκηνικό ετούτο. Η απόλυτη στιγμή: να κοιμηθούνε, να κλείσω την πόρτα, να στρίψω αριστοτεχνικά το τσιγάρο μου - και όχι τσαπατσούλικα όπως αναγκάζομαι να κάνω στην δουλειά -, ακουστικά στ' αυτιά και φύγαμε.

Αύριο ο μισός μου εαυτός θα καταριέται την ώρα και την στιγμή που δεν κοιμάμαι ήδη. Από την άλλη σκέφτομαι ότι αύριο θα έχω μια "κατάθεση ψυχής" παραπάνω στο βιογραφικό μου κι αυτό μάλλον θα με χαροποιεί γιατί θα έχω κάπως ξαλαφρώσει.

Πώς θα είμαι σε μερικά χρόνια; Θα κάνω τις ίδιες σκέψεις; Κι αν μου συμβεί κάτι που θα αλλάξει τα πάντα; Κι αν ξαφνικά δεν θυμάμαι τίποτα από τη μέχρι τώρα ζωή μου; Κι αν πάψω να ζω;

Όλα είναι τόσο κοντά. Οι μέρες περνάνε. Η ρουτίνα μάλλον αποφάσισε για μόνιμη εγκατάσταση. Είναι άδικο να έχει έξω μια όμορφη μέρα ή και άσχημη μέρα, κι εσύ να είσαι αναγκασμένος να δουλεύεις έχοντας κολλημένη τη φάτσα σου σε μια οθόνη - στην περίπτωσή μου σε περισσότερες από μία οθόνες.

Την Κυριακή έβρεχε - πολύ. Δούλευα κι ήταν γύρω στις 7 το απόγευμα. Τα δυνατά ντεσιμπέλ της βροχής με αποσπούσαν. Από την άλλη πνιγόμουν σε "δουλειές με φούντες". Δεν άντεξα. Τα παράτησα όλα και μου αφιέρωσα ένα απολαυστικό 5λεπτο δίπλα στο τζάμι, χαζεύοντας τις σταγόνες να προσγειώνονται στην άλλη όψη του γυαλιού... Όμορφη μέρα βροχερή..!

Queries

Εκεί που για τους άλλους είναι νύχτα, για μένα είναι μέρα - μέρα που φτάνει στο τέλος της. Και λίγο πριν πάρω την απόφαση να πέσω για ύπνο, πήρα πρωτύτερα μια άλλη απόφαση για ένα μικρό come back. Όσο κρατήσει, όσο κι αν είναι, θέλω να ‘χει νόημα. Ποτέ δεν έγραψα εδώ χωρίς να σήμαινε κάτι για μένα, έστω κι αν αυτό ήταν δυο λέξεις, μια πρόταση, μια εικόνα. Γι’ αυτό δεν είμαι συχνά εδώ, γι’ αυτό αυτά τα μεγάλα κενά. Γιατί τον πρώτο καιρό ενθουσιασμός, έχεις να πεις πολλά, να διαβάσεις άλλα τόσα, μετά αρχίζει η ρουτίνα – όχι μόνο της ζωής σου, αλλά και του ίδιου του μπλογκ και για μένα που δεν αποτελεί ημερολογιακό σημείο αναφοράς, αλλά σκέψεις που νοιώθω ότι έχει νόημα τουλάχιστον για μένα να ειπωθούν, δεν... Δεν είναι για μένα πάντα ανοιχτός αυτός ο δίαυλος επικοινωνίας. Δεν είναι όλα για να αποτυπωθούν εδώ. Και άλλα είναι χιλιοειπωμένα, δεν θέλω να κάνω λούπες, δεν θέλω να θίγω προβληματισμούς που έχουν θίξει ένα εκατομμύριο άλλοι συνομήλικοί μου. Δεν με προβληματίζει κάτι διαφορετικό από τον μέσο 24χρονο. Με απασχολεί το μέλλον μου, οι σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους, η δουλειά μου, οι σχέσεις με την οικογένειά μου, το ότι δεν βλέπω συχνά τους φίλους μου, τα οικονομικά μου, που θα ‘μαι αύριο, που θα ‘μαι σε ένα χρόνο, αν είμαι αρκετά δημιουργική, αν ξεχνιέμαι, αν αράζω, αν θα μπορούσα και τι να αλλάξω στην ζωή μου, τι θα ψηφίζω πάλι που όλοι τους είναι ένα μάτσο σκατά, αν είμαι ευτυχισμένη και ένα σωρό άλλα κοινά πράγματα...

Δεν ξέρω, μπορεί μια μέρα να επιστρέψω δυναμικά και να το κρατήσω, αλλά αν εφαρμόσω εδώ αυτό που εφαρμόζω με κάθε τι που αγαπώ, τότε μάλλον θα έρχομαι και θα φεύγω, παίρνοντας τον χρόνο που χρειάζομαι για να ξαναγυρίσω και πάλι και μετά πάλι να φύγω...

Και ένας λόγος συν γι’ αυτό το παραπάνω: η Σ. μου ‘πε πως βαρέθηκε να μπαίνει και να βλέπει τον παππούλη μονάχο του μες στην μπανιέρα να περιμένει άδικα τόσο καιρό ένα καινούριο κείμενο να τον «πλακώσει»...