Queries

Εκεί που για τους άλλους είναι νύχτα, για μένα είναι μέρα - μέρα που φτάνει στο τέλος της. Και λίγο πριν πάρω την απόφαση να πέσω για ύπνο, πήρα πρωτύτερα μια άλλη απόφαση για ένα μικρό come back. Όσο κρατήσει, όσο κι αν είναι, θέλω να ‘χει νόημα. Ποτέ δεν έγραψα εδώ χωρίς να σήμαινε κάτι για μένα, έστω κι αν αυτό ήταν δυο λέξεις, μια πρόταση, μια εικόνα. Γι’ αυτό δεν είμαι συχνά εδώ, γι’ αυτό αυτά τα μεγάλα κενά. Γιατί τον πρώτο καιρό ενθουσιασμός, έχεις να πεις πολλά, να διαβάσεις άλλα τόσα, μετά αρχίζει η ρουτίνα – όχι μόνο της ζωής σου, αλλά και του ίδιου του μπλογκ και για μένα που δεν αποτελεί ημερολογιακό σημείο αναφοράς, αλλά σκέψεις που νοιώθω ότι έχει νόημα τουλάχιστον για μένα να ειπωθούν, δεν... Δεν είναι για μένα πάντα ανοιχτός αυτός ο δίαυλος επικοινωνίας. Δεν είναι όλα για να αποτυπωθούν εδώ. Και άλλα είναι χιλιοειπωμένα, δεν θέλω να κάνω λούπες, δεν θέλω να θίγω προβληματισμούς που έχουν θίξει ένα εκατομμύριο άλλοι συνομήλικοί μου. Δεν με προβληματίζει κάτι διαφορετικό από τον μέσο 24χρονο. Με απασχολεί το μέλλον μου, οι σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους, η δουλειά μου, οι σχέσεις με την οικογένειά μου, το ότι δεν βλέπω συχνά τους φίλους μου, τα οικονομικά μου, που θα ‘μαι αύριο, που θα ‘μαι σε ένα χρόνο, αν είμαι αρκετά δημιουργική, αν ξεχνιέμαι, αν αράζω, αν θα μπορούσα και τι να αλλάξω στην ζωή μου, τι θα ψηφίζω πάλι που όλοι τους είναι ένα μάτσο σκατά, αν είμαι ευτυχισμένη και ένα σωρό άλλα κοινά πράγματα...

Δεν ξέρω, μπορεί μια μέρα να επιστρέψω δυναμικά και να το κρατήσω, αλλά αν εφαρμόσω εδώ αυτό που εφαρμόζω με κάθε τι που αγαπώ, τότε μάλλον θα έρχομαι και θα φεύγω, παίρνοντας τον χρόνο που χρειάζομαι για να ξαναγυρίσω και πάλι και μετά πάλι να φύγω...

Και ένας λόγος συν γι’ αυτό το παραπάνω: η Σ. μου ‘πε πως βαρέθηκε να μπαίνει και να βλέπει τον παππούλη μονάχο του μες στην μπανιέρα να περιμένει άδικα τόσο καιρό ένα καινούριο κείμενο να τον «πλακώσει»...