Επιστροφή στο μπλογκ. Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω. Θα μου πεις, στο χέρι μου είναι, αλλά είναι αυτό το αίσθημα του "αν δεν έχεις κάτι ιδιαίτερο να πεις, καλύτερα να μην το πεις καθόλου"... Από την άλλη καλοκαιράκι, λίγες διακοπές - αλλά καλές - και φυσικά το ωράριο εργασίας. Όχι δικαιολογίες, αλλά σίγουρα το τελευταίο πράγμα που ήθελα να κάνω μετά από ένα 8ωρο μπροστά σε οθόνες ήταν να ξανακάτσω μπροστά στον υπολογιστή.
Ας περάσουμε όμως στο ζουμί της υπόθεσης:
Πήγα Αγγλία και ήταν ΤΕΛΕΙΑ!!!
Ποιος τρελός αφήνει καλοκαιράκι τις θάλασσες, τον ήλιο και τις αμμουδιές για τις ατελείωτες βροχές και το τσουχτερό κρύο;; That's me!!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
Συμμετείχα σε ένα πρόγραμμα, το λεγόμενο summer school, σύμφωνα με το οποίο πας για 2-3 βδομάδες σε ένα πανεπιστήμιο της Αγγλίας για να βελτιώσεις - τι άλλο; - τα αγγλικά σου. Φυσικά ακολουθείς συγκεκριμένο πρόγραμμα φαγητού, ύπνου, μαθημάτων και εξορμήσεων, το οποίο μπορεί να ακούγεται λίγο καταπιεστικό, αλλά το μόνο που χρειάζεται είναι να το συνηθίσεις. Για μένα ας πούμε το πιο δύσκολο ήταν οι ώρες του φαγητού καθώς ξαφνικά έτρωγα πρωϊνό, από κει που συνήθως έτρωγα κατευθείαν μεσημεριανό όταν ξυπνούσα - προφανώς καθαρά λόγω ώρας αφύπνισης - στις 8.30 το πουρνό, μεσημεριανό στις 12.30 και βραδινό στις 6.30.. Αλλά εντάξει, συνήθεια είναι αυτά...
Το πανεπιστήμιο ήταν στην Οξφόρδη. Πολύ όμορφη πόλη, κάπως γραφική, με τον αέρα της σχετικά μεγάλης πόλης, αλλά και την αίσθηση των ορίων μιας πιο "μαζεμένης" περιοχής. Η καλύτερη φάση ήταν οι εκδρομές τα σαββατοκύριακα. Πήγαμε Λονδίνο - το οποίο και ερωτεύτηκα.. -, Bath, Cheltenham, Stratford - η πόλη του Σέξπιρ-, στο Warwick Castle, όπου έβλεπες μία πολύ ζωντανή αναπαράσταση της εποχής του Μεσαίωνα, με τους ανθρώπους ντυμένους με ρούχα της τότε εποχής, τις μάχες μεταξύ των ιπποτών και άλλα διάφορα συμβάντα.
Και ας
περάσουμε στον έρωτά μου, το Λονδίνο...
Μα τι υπέροχη πόλη είναι αυτή; Πραγματικά ενώ είναι τεράστια σε μέγεθος, σου δίνει μια αίσθηση οικειότητας και συγχρόνως ελευθερίας. Έχει πάρα πολλά χρώματα, πράγμα που δίνει μια χαρούμενη πινελιά στις εικόνες που αντικρύζεις παρά τον γκρίζο ουρανό. Από την άλλη παντού έβλεπες πράσινο. Για παράδειγμα, το Hyde Park είναι απέραντο! Να χορταίνει το μάτι σου γρασίδι. Και είναι πολύ όμορφο που βλέπεις κόσμο να πηγαίνει να αράζει εκεί και να χαλαρώνει. Μακάρι να είχαμε κι εμείς τέτοια πάρκα! Νομίζω ότι ο ρόλος του μέσα στην μεγαλούπολη είναι πραγματικά μεγάλος καθώς με δυο βήματα βρίσκεσαι από το χάος της πόλης στην όαση της φύσης.
Γενικά αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν τα γρασίδια. Ήταν παντού και απέραντα. Και μέσα στο πανεπιστήμιο και μέσα στις πόλεις και το μόνο που σκεφτόσουν μόλις τα έβλεπες ήταν να κυληστείς πάνω τους προσπαθώντας να κλέψεις μερικά λεπτά από την χαμένη αθωότητα των παιδικών σου χρόνων... Τότε που η συνέπεια και ο χρόνος δεν είχαν και τόση πολλή σημασία...
Το βράδυ που γυρνούσα από την δουλειά, μέσα στην παραζάλη της κούρασης και τη μέθη των σκέψεων άκουσα αυτό το κομμάτι και μου φάνηκε να είχε πολύ ενδιαφέροντες στίχους. Όχι γιατί μιλάει για κάτι καινούριο, για κάτι ονειρικό και ουτοπικό, αλλά γιατί λέει με απλές λέξεις και νοήματα απλά την αλήθεια... Εμένα με άγγιξε πάντως...
