τρομοκρατία
Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009
Terror
τρομοκρατία
Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009
Ιστορία χωρίς όνομα
Νοιώθω γύρω από τις "μπίλιες" των ματιών μου να σχηματίζονται κόκκινες μικρές διαδρομές, τις φλέβες μου να φουσκώνουν και κάτι σαν πόνο, σαν κούραση... Θέλω να τα κλείσω ευθύς αμέσως και να πέσω για ύπνο. Αύριο θα είναι μία ακόμα δύσκολη μέρα, που όλοι θα έχουν γιορτή και αργία κι εμείς θα δουλεύουμε...
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009
Queries
Εκεί που για τους άλλους είναι νύχτα, για μένα είναι μέρα - μέρα που φτάνει στο τέλος της. Και λίγο πριν πάρω την απόφαση να πέσω για ύπνο, πήρα πρωτύτερα μια άλλη απόφαση για ένα μικρό come back. Όσο κρατήσει, όσο κι αν είναι, θέλω να ‘χει νόημα. Ποτέ δεν έγραψα εδώ χωρίς να σήμαινε κάτι για μένα, έστω κι αν αυτό ήταν δυο λέξεις, μια πρόταση, μια εικόνα. Γι’ αυτό δεν είμαι συχνά εδώ, γι’ αυτό αυτά τα μεγάλα κενά. Γιατί τον πρώτο καιρό ενθουσιασμός, έχεις να πεις πολλά, να διαβάσεις άλλα τόσα, μετά αρχίζει η ρουτίνα – όχι μόνο της ζωής σου, αλλά και του ίδιου του μπλογκ και για μένα που δεν αποτελεί ημερολογιακό σημείο αναφοράς, αλλά σκέψεις που νοιώθω ότι έχει νόημα τουλάχιστον για μένα να ειπωθούν, δεν... Δεν είναι για μένα πάντα ανοιχτός αυτός ο δίαυλος επικοινωνίας. Δεν είναι όλα για να αποτυπωθούν εδώ. Και άλλα είναι χιλιοειπωμένα, δεν θέλω να κάνω λούπες, δεν θέλω να θίγω προβληματισμούς που έχουν θίξει ένα εκατομμύριο άλλοι συνομήλικοί μου. Δεν με προβληματίζει κάτι διαφορετικό από τον μέσο 24χρονο. Με απασχολεί το μέλλον μου, οι σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους, η δουλειά μου, οι σχέσεις με την οικογένειά μου, το ότι δεν βλέπω συχνά τους φίλους μου, τα οικονομικά μου, που θα ‘μαι αύριο, που θα ‘μαι σε ένα χρόνο, αν είμαι αρκετά δημιουργική, αν ξεχνιέμαι, αν αράζω, αν θα μπορούσα και τι να αλλάξω στην ζωή μου, τι θα ψηφίζω πάλι που όλοι τους είναι ένα μάτσο σκατά, αν είμαι ευτυχισμένη και ένα σωρό άλλα κοινά πράγματα...
Δεν ξέρω, μπορεί μια μέρα να επιστρέψω δυναμικά και να το κρατήσω, αλλά αν εφαρμόσω εδώ αυτό που εφαρμόζω με κάθε τι που αγαπώ, τότε μάλλον θα έρχομαι και θα φεύγω, παίρνοντας τον χρόνο που χρειάζομαι για να ξαναγυρίσω και πάλι και μετά πάλι να φύγω...
Και ένας λόγος συν γι’ αυτό το παραπάνω: η Σ. μου ‘πε πως βαρέθηκε να μπαίνει και να βλέπει τον παππούλη μονάχο του μες στην μπανιέρα να περιμένει άδικα τόσο καιρό ένα καινούριο κείμενο να τον «πλακώσει»...
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008
Βυθός στο λουτρό
Με μόνο "επαναστάτη" την μύτη του, να βρίσκεται έξω από αυτό.
Είναι μόνος στο σπίτι κι όμως ακούει θορύβους να διαπερνούν το νερό.
Ανασηκώνεται απότομα και δεν ακούει τίποτα πια.
Ξαναβουτάει μέσα στο νερό και ακούει φωνές.
Ακούει το όνομά του.
Πετάγεται και πάλι έξω απ' το νερό.
Τίποτα.
Βυθίζεται.
Οι φωνές του δείχνουν μια διαδρομή.
Ένα ταξίδι.
Σιγά σιγά οι φωνές γίνονται μελωδία.
Όλα είναι τόσο όμορφα.
Ονειρεύεται.
Ταξιδεύει με βαγόνι την φαντασία του.
Πάει σε μέρη μακρινά, σε μέρη όπου ένοιωσε ευτυχισμένος.
Σε μέρη που χάρισε και του χάρισαν αγάπη.
Σε μέρη που χάθηκαν για πάντα στο παρελθόν.
Μόνη οδός για να τα ξανασυναντήσει η φαντασία του.
Αφήνει μια βαθειά ανάσα και επιστρέφει στο παρόν.
"Κοίτα να δεις", σκέφτεται, "όσο και να ονειρευτείς, στο τέλος, πάλι εδώ στο τώρα θα είσαι".
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
traffic jam
Είσαι στο αμάξι και οδηγάς... Η κίνηση είναι ανυπόφορη, το ραδιόφωνο σε έχει ζαλίσει εδώ και ώρα και ο νους σου έχει πάει.. παντού. Στο γκόμενο που θες και δεν μπορείς να έχεις, στη λογομαχία που είχες στην δουλειά και κάποιες παράπλευρες απώλειες με ένα «άι γαμήσου κι εσύ» που μούγκρισες μέσα από τα δόντια σου, τι φαί σε περιμένει σπίτι και αν σε περιμένει κι αυτό, και χίλια δυο άλλα πράγματα..
Κίνηση πρώτη: κλείνεις το καταρραμένο ραδιόφωνο (τα κορναρίσματα μπορούν να γίνουν κονσέρτο στ’ αυτιά σου με λίγη καλή θέληση...)
Κίνηση δεύτερη: αποφασίζεις ότι το «πατινάρισμα» είναι το αγαπημένο σου άθλημα (δε μπορεί, κάτι θα γυμνάζει κι αυτό...)
Κίνηση τρίτη: σφίγγεις το τιμόνι και βγάζεις την πιο δυνατή σου κραυγή
Μετά μπαίνει το κλασικό πλάνο που δείχνει σε κάτοψη το αμάξι σου και φεύγει με γρήγορο ζουμ άουτ καταλήγοντας κάπου στο διάστημα... Σημειώνουμε ότι η κραυγή σου ακόμα ακούγεται, γιατί είπαμε, βγάζεις την πιο δυνατή...
Είναι γαμάτο. Είναι λυτρωτικό. Ξεδίνεις. Είσαι στην μέση του χαμού και μόνος. Σιγά μη σ’ ακούσει και κανείς και σιγά μην γυρίσει και να σε κοιτάξει σε περίπτωση που σε ακούσει – αυτό για τις περιπτώσεις που έχουμε ξεχάσει ανοιχτό κανένα τζάμι..
Όπως και να ‘χει, εγώ το παραδέχομαι – το κάνω συχνά. Έτσι γουστάρω. Γιατί όχι; Κάνε το κι εσύ. Μια ευφορία θα τη νοιώσεις, δεν μπορεί!
Προτεινόμενος δρόμος για μείωση των πιθανοτήτων ρεζιλέματος: εθνική οδός
Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008
Loop
Είναι στιγμές που νοιώθω ότι κάθε μέρα κυλάει ή πρόκειται να κυλήσει με τον ίδιο τρόπο που κύλησε και η προηγούμενη.
Και ξαφνικά ψάχνεις πράγματα να την εμπλουτίσεις την ρημάδα. Να πεις πως έκανες και σήμερα κάτι. Όχι αναγκαστικά καινούριο, αλλά έστω κάτι δημιουργικό, κάτι που να άξιζε τον κόπο ή κάτι που να σε γέμισε, να σου έδωσε ευχαρίστηση.
Και το ξέρεις καλά πως για να γίνει κάτι τέτοιο δεν είναι στο χέρι των άλλων, παρά μόνο στο δικό σου.
Είναι αυτές οι μέρες ή μάλλον νύχτες που σκέφτεσαι τι έχεις και τι δεν έχεις κάνει στην ζωή σου μέχρι τούτη την ώρα. Ώρα δύσκολη, απολογισμού και ερωτήσεων τύπου "γιατί;".
Κι εκεί είναι που έρχονται τα γιατί των άλλων με τοπική σύγκρουση πάνω στα δικά σου. Και μένεις μαλάκας, για να το πω έτσι χύμα. Μένεις μαλάκας γιατί στα δικά σου ερωτηματικά μάλλον ξέρεις τι να απαντήσεις. Αλλά στα γιατί των άλλων, τι να πεις; Και δεν μπορείς πάντα να μάθεις την απάντηση. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Γιατί το 'χω νομίζω καταλάβει πια πώς δεν είναι καλό να γνωρίζεις τα πάντα. Δεν έχει και ενδιαφέρον.
Το πρόβλημα είναι ότι όταν νοιώθεις να βρίσκεσαι σε λούπα, νοιώθεις ότι έχεις μάθει πια τα πάντα. 'Οτι ζεις τα ίδια και τα ίδια, γνωρίζεις την κατάλληξή τους, γνωρίζεις αν το end είναι happy ή όχι. Σα να βλέπεις για δεύτερη, τρίτη και τέταρτη φορά την ίδια ταινία.
Ουσιαστικά η πρώτη διέξοδος που έχεις είναι να δεις τα πράγματα από άλλη οπτική. Αν για παράδειγμα την πρώτη φορά εστίαζες στο στόρυ της ταινίας, την δεύτερη να εστιάσεις στο παίξιμο των ηθοποιών, στο στήσιμο της ταινίας, στην σκηνοθεσία ή στο μοντάζ.
Όταν πια ασχολείσαι ο ίδιος με αυτά τα πράγματα, μπαίνεις στο τρυπάκι του "πώς". Πώς φτιάχτηκε το ένα, τι εφφέ χρησιμοποιήθηκαν στο άλλο και πάει λέγοντας...
Οραματίζεσαι πια τη δική σου ταινία και συνειδητοποιείς πώς με τούτα και με κείνα έχεις πάρει το δρόμο της επιστροφής. Δηλαδή την έξοδο από την λούπα.
Πάντα θέλουμε να αλλάξουμε κάτι στην ζωή μας. Ας είναι και το πιο μικρό ασήμαντο πράγμα. Ακόμη και οι άνθρωποι που φαίνεται να τα έχουν όλα, ακόμη κι αυτοί έχουν μία σκιά στο βλέμμα τους. Ίσως και μεγαλύτερη και εντονότερη από αυτούς που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα.
Όσο για την αλλαγή, ακόμη κι αν δεν αλλάξει τίποτα στην λούπα που έχεις εγκλωβιστεί, ακόμη κι αν όλα γύρω σου φαίνονται να μένουν ίδια, αλλάζεις εσύ ο ίδιος. Γιατί απλά δεν είσαι ένας από αυτούς που απλά αντικρύζουν μία λούπα και στέκονται άπραγοι. Είσαι ένας από αυτούς που συνειδητοποιούν αυτή την κατάσταση και στέκονται για ένα λεπτό και την σχολιάζουν κι ακόμα κι αν προσωρινά την αποδέχονται, μπαίνουν σε μια διαδικασία σκέψης να την αλλάξουν, να δραπετεύσουν από εκεί μέσα.
Νομιζώ ότι ακόμη και το να σκέφτεσαι κάποια πράγματα, ακόμη κι αν δεν κάνεις κάποια ουσιαστική κίνηση, είναι ένα βήμα. Σε τοποθετεί σε άλλη κλίκα, αυτή, τη λεγόμενη, των σκεπτόμενων ανθρώπων. Αλλά ακόμη και σήμερα, μετά από τόσο χρόνο σκέψης και προβληματισμού, δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που απλά αποδέχονται τη ζωή τους και δεν την παίρνουν στα χέρια τους. Μου φαίνεται αδιανόητο να σου προσφέρουν δύο επιλογές: να είσαι απλά ένα πιόνι των περιστάσεων ή να ορίζεις την ζωή σου, κι εσύ να διαλέγεις το πρώτο. Σα να σου λέει κάποιος, "πήδα απ' το γκρεμό", κι εσύ να το κάνεις.
Λούπα, λοιπόν, από αύριο τέλος.
manikaki - λούπα = 1 - 0!
Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008
Art
Υπάρχουν ορισμένοι που νομίζουν ότι η τέχνη έχει ενημερωτική λειτουργία και παιδαγωγικό στόχο. Ψέματα. Η τέχνη δε γίνεται να βάλει τάξη στο χάος. Η τέχνη δεν είναι για να βάζει τάξη σε καμία μαλακία. Η τέχνη δεν γεννήθηκε για τους εραστές της τάξης. Είναι για να απολαμβάνεις τον ίλιγγο, να τα κάνεις άνω-κάτω, για να φχαριστιέσαι, να τα μπουρδουκλώνεις. Δε χρειάζονται απαντήσεις, αλλά κι άλλες καινούριες, πιο ανησυχητικές ερωτήσεις. Η τέχνη και η πραγματικότητα και οι ιστορίες, που όλοι ξέρουμε και που πάντα μας συμβαίνουν, είναι γεμάτη παρενθέσεις, τρύπες, ελλείψεις που χορεύουν απ' τη μια μεριά στην άλλη και δεν εννοούν να γίνουν συγκεκριμένες, δε γουστάρουν να επεξηγηθούν. Νομίζω πως έχω ξεπεράσει την αυταπάτη πως όταν η ζωή γίνεται βαθιά αντιφατική, έρχεται η τέχνη να την επανορθώσει. Αλλά δεν θα 'πρεπε να παραπονιόμαστε... Η τέχνη είναι ο μονόφθαλμος σ' αυτή την υδρόγειο του σκότους που αφθονούν οι τυφλοί!"
Paco Ignacio Taibo II (σχεδόν)
...από το φυλλαδιάκι της θεατρικής ομάδας Πολυτεχνείου του Α.Π.Θ.