Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

Art

"Υπάρχουν ορισμένοι που νομίζουν πως η τέχνη πρέπει να τα εξηγεί όλα, ότι η τέχνη πρέπει να διορθώνει τη ζωή και τις ανακολουθίες της. Ήταν ποτέ η ζωή συνεπής; Και γι' αυτό πιστεύουν ότι ο καλλιτέχνης βρίσκεται στο κέντρο του χώρου και του χρόνου, για να δίνει αρχή και τέλος στις ιστορίες, στα ποιήματα, στους πίνακες (γνωρίζετε εσείς μήπως κάποια ιστορία που να έχει τέλος στην κυριολεξία; Τέλος, τέλος, τέλος;) να συνδέει, να γεμίζει τρύπες και να διαλύει νεφελώδη σημεία, να εξηγεί πλήρως τη συμπεριφορά των προσώπων του.
Υπάρχουν ορισμένοι που νομίζουν ότι η τέχνη έχει ενημερωτική λειτουργία και παιδαγωγικό στόχο. Ψέματα. Η τέχνη δε γίνεται να βάλει τάξη στο χάος. Η τέχνη δεν είναι για να βάζει τάξη σε καμία μαλακία. Η τέχνη δεν γεννήθηκε για τους εραστές της τάξης. Είναι για να απολαμβάνεις τον ίλιγγο, να τα κάνεις άνω-κάτω, για να φχαριστιέσαι, να τα μπουρδουκλώνεις. Δε χρειάζονται απαντήσεις, αλλά κι άλλες καινούριες, πιο ανησυχητικές ερωτήσεις. Η τέχνη και η πραγματικότητα και οι ιστορίες, που όλοι ξέρουμε και που πάντα μας συμβαίνουν, είναι γεμάτη παρενθέσεις, τρύπες, ελλείψεις που χορεύουν απ' τη μια μεριά στην άλλη και δεν εννοούν να γίνουν συγκεκριμένες, δε γουστάρουν να επεξηγηθούν. Νομίζω πως έχω ξεπεράσει την αυταπάτη πως όταν η ζωή γίνεται βαθιά αντιφατική, έρχεται η τέχνη να την επανορθώσει. Αλλά δεν θα 'πρεπε να παραπονιόμαστε... Η τέχνη είναι ο μονόφθαλμος σ' αυτή την υδρόγειο του σκότους που αφθονούν οι τυφλοί!"

Paco Ignacio Taibo II (σχεδόν)

...από το φυλλαδιάκι της θεατρικής ομάδας Πολυτεχνείου του Α.Π.Θ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: