Terror

τρομοκρατία

ουσ θ τρομοκρατία [tromokra'tia]

η οργανωμένη άσκηση βίας για πολιτικούς λόγους

(πηγή: http://el.thefreedictionary.com)

Απορώ. Απορώ γιατί μας κάνουν εντύπωση τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Λες και δεν ζει ο καθένας από μας ένα σωρό από αυτά στην καθημερινότητά του. Δεν είναι ανάγκη να υπάρξουν νεκροί. Όταν λίγο-λίγο μας ρουφάνε το μεδούλι όλοι αυτοί οι υπεράνω υποψίας τρομοκράτες, ξέρουμε για τι πρόκειται. Συρρικνώνουν την ζωή μας, τις απολαύσεις μας, τις ελευθερίες μας, τους μισθούς μας, τα θέλω μας, το είναι μας.

Δεν επικροτώ κανένα είδος τρομοκρατίας. Ούτε αυτό των αγνώστων, ούτε αυτό των γνωστών-αγνώστων (αυτών που δεν φοράνε κουκούλες, αλλά γραβάτες). Την καταδικάζω. Αλλά και που την καταδικάζω κι εγώ και ένα μάτσο κόσμος, τι μ' αυτό; Αλλάζει κάτι; Ζούμε πιο ελεύθεροι; Κάνουμε την ζωή που θα θέλαμε; Κυκλοφορούμε στο δρόμο με ασφάλεια; Βλέπουμε τον αστυνομικό και το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι να τον καλημερίσουμε; Στο κάτω-κάτω ο άνθρωπος δουλεύει για την ασφάλειά μας... (;)

Αυτός ο κόσμος θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Με νέες ιδέες, νέες προοπτικές, νέες υποσχέσεις που αυτή τη φορά δεν θα μείνουν στο "θα". Αυτοί οι άνθρωποι αντιδρούν. Έστω με βία. Και δεν μένουν στην βία, αλλά βγάζουν και προκήρυξη για να πουν κάτι. Μια προκήρυξη που πολύ πιθανόν χωρίς το "μπαμ" της αίσχατης βίας, δεν θα έφτανε ποτέ στ' αυτιά των ανθρώπων. Όμως για να φτάσεις να αντι-δράς με βία, σημαίνει ότι έχεις έρθει στα όριά σου. Ότι πλέον συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ακουστείς. Εμένα, αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο, παρά η ίδια η τρομοκρατία. Άλλωστε δεν είναι η μόνη ακραία μορφή βίας που ευδοκιμεί τον τελευταίο καιρό. Μήπως το να σε πλακώσουν στο ξύλο εκεί που περπατάς αμέριμνος δεν είναι τρομοκρατία; Μήπως η ληστεία δεν είναι μια μορφή τρομοκρατίας; Πόσο μάλλον όταν όλα αυτά γίνονται και με το νόμο. Πού ν' αναζητήσεις το δίκιο σου και πού να το 'βρεις; Δεν είναι τρομακτικό (και τρομοκρατικό) να συνειδητοποιήσεις σε τι ρυθμούς (πρέπει να) ζεις;

Βλέπω το κόσμο γύρω μου να μετατρέπεται σιγά σιγά σε ζούγκλα. Με νόμους που δεν ισχύουν για όλους, με παραθυράκια, με βίσματα, με φακελάκια, με συγκαλύψεις και άλλα τόσα πράγματα που εδρεύουν σε μια δημοκρατία... και νοιώθω θυμό. Πού θα πάει όλο αυτό; Θα καταλήξουμε να σκοτώνουμε για ένα κομμάτι ψωμί;; Και από την άλλη τα ΜΜΕ, απλοί παρατηρητές, έρμαια της πρώτης είδησης! Έρμαια ενός απαρχαιωμένου συστήματος, παρασιτούν δίπλα στην κατάντια του κόσμου, βοηθώντας το κράτος να τρομοκρατεί, να φοβίζει και να κρατά συνεσταλμένο το λαό του.

Τρέξε άνθρωπε! Τρομοκράτες απειλούν τη ζωή σου! Ναι, ναι, αυτή για την οποία το κράτος πρόνοιας τόσο πολύ νοιάζεται! (και παράλληλα μας βολεύει να κάτσεις στ' αυγά σου, να τρως ό,τι σου πασάρουμε, να μη μιλάς και πολύ, να μην αντιδράς και να είσαι και ευτυχισμένος και να κάνεις το σταυρό σου που στάθηκες τυχερός να ζεις σε αυτό εδώ το κράτος...)