Έρωτας...

Χθες βράδυ πήγα σε μια μουσική σκηνή να ακούσω τον Φίλιππο Πλιάτσικα...
Καθόμουν σε ένα τραπέζι κοντά στην σκηνή, απορροφημένη στις σκέψεις μου και στο κινητό μου όπου τις κατέγραφα. Ξαφνικά σήκωσα τον βλέμμα μου και την είδα. Μια νεαρή, γύρω στο 1.65, ντυμμένη στα μαύρα και με μόνο χρώμα να ξεχωρίζει το λευκό της δέρμα και τα κατακόκκινα μαλλιά της, δεμένα ψηλά μαζεμένα και μερικές τούφες να πέφτουν ανέμελα στους ώμους της, πλαισιώνοντας το προσωπάκι της. Γλυκό προσωπάκι, με ένα γεμάτο χαμόγελο που σε έκανε να σκέφτεσαι μόνο ευχάριστα πράγματα. Κινούνταν πάνω στην σκηνή με έναν τρόπο μαγικό. Είχε μια παιδικότητα κι ανεμελιά και έναν απίστευτο ερωτισμό συγχρόνως. Χοροπηδούσε πάνω στις νότες και ακολουθούσε τις παύσεις. Αυτό ήταν: χόρευε σαν μικρό παιδί. Έβλεπες τα μαύρα μικρά μποτάκια της, με τον χρόνο φανερά περασμένο από πάνω τους, να κινούνται με απίστευτη χάρη και νάζι. Είχε ένα χαμόγελο τόσο αυθόρμητο και πηγαίο! Ήταν απίστευτα ερωτική.. Την κοιτούσα και δεν χόρταινα. Παρατηρούσα σιγά σιγά τις λεπτομέρειες πάνω της καθώς άλλαζαν τα φώτα από μπλε σε κίτρινα και από άσπρα σε κόκκινα.. Το βλέμμα της σου 'δινε την εντύπωση πως είχε εντοπίσει κάποιον θεατή και τραγουδούσε μόνο για κείνον.. Όλοι οι άλλοι πάνω στην σκηνή απλά δεν υπήρχαν.. Την κοιτούσα ψάχνοντας το βλέμμα της κι ένοιωθα πως αν με κοίταζε θα πέθαινα.. Μα κι αν δεν με κοίταζε πάλι θα πέθαινα.. Πόσο ήθελα τα βλέμματά μας να αντικρουστούν! Κοιτούσα τα χέρια της. Με τι τρόπο έπιανε το μικρόφωνο, πώς άλλες στιγμές τα άφηνε να πέφτουν παράλληλα με το σώμα της, σα να μην έχει καθόλου δύναμη να τα σηκώσει, κι ευθύς αμέσως τα έβλεπες να κινούνται τόσο όμορφα. Μετά ήρθε η φωνή. Ω θεέ μου, τι μυστική συνταγή χρησιμοποίησες γι' αυτή τη φωνή;; Κι εκεί που θαύμαζα έχοντας ξεχάσει ότι θαυμάζω, το βλέμμα της έπεσε απάνω μου. Πάγωσα. Της χαμογέλασα βιαστικά και έριξα γρήγορα το βλέμμα μου αλλού. Μακάρι να μην είχα δειλιάσει και να την κοίταζα ακόμη... Μετά δεν με κοίταξε για ώρα. Άρχισα να μην την κοιτάζω κι εγώ. Κι έπειτα από λίγη ώρα συνέβη το θαύμα. Τραγουδώντας κι οι δυο μας δυνατά "..αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα..", αφήσαμε τα βλέμματά μας να πέσει το δικό μου πάνω στο δικό της. Κι έμειναν εκεί για πολλά δεπτερόλεπτα. Ή ίσως να σταμάτησε για λίγο ο χρόνος. Δεν ξέρω... Κοιταχτήκαμε, χαμογελάσαμε και συνεχίσαμε το τραγούδι ακολουθώντας το ταξίδι με τις νότες. Ένοιωθα ευτυχία! Τίποτα καλύτερο και πιο απλό από ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου...