"Πότε θα φτάσουμε εδώ"

Πήγαμε παρεούλα μικρή και χαριτωμένη χθες βράδυ στο cinema Studio να απολαύσουμε τον Γιάννη Αγγελάκα στην δουλειά του μαζί με το Νίκο Βελιώτη.
Τίτλος της βραδιάς: "Πότε θα φτάσουμε εδώ".
Μπαίνουμε μέσα στο διαμορφωμένο για την περίσταση κινηματογράφο. Κόσμος πολύς. Φάτσες που είσαι σχεδόν σίγουρος ότι θα συναντήσεις σε μια τέτοια βραδιά. Κάπου στο πλήθος και ο Ψαραντώνης.
Τελικά επιλέξαμε τον εξώστη και μιας και είχε τις αναπαυτικές κινηματογραφικές πολυθρόνες αράξαμε χαλαροί σε τρεις από αυτές.
"Γεια σας" - αυτό μόνο βγήκε από τα χείλη του και η αίθουσα ξέσπασε σε ενθουσιασμό και θερμό χειροκρότημα. Μου το είχαν πει, το είχα φανταστεί, αλλά δεν πίστευα ότι μια λέξη από αυτά τα χείλη που γέμιζαν τα εφηβικά μου χρόνια, θα με έκανε να νοιώσω μια μαγεία να απλώνεται αργά στο χώρο.
Το σκηνικό θύμιζε κονσέρτο δωματίου. Δύο βιολοντσέλα και ένα βιολί. Σολίστ, ο Γιάννης. Ένας τυπάς με ένα μικρό laptop στο πλάι της σκηνής προσέθετε ηχοτοπία και ηλεκτρονικούς ήχους. Μικρά φώτα ίσα που έδιναν έμφαση στα περιγράμματα των φιγούρων τους και σε μερικά χαρακτηριστικά των προσώπων τους, και πίσω τους στο video wall έπαιζαν κατά την διάρκεια των τραγουδιών art video.
Η πρώτη ατάκα προς το κοινό: "Αν υπάρχει καμιά καλή ρακή στην αίθουσα, καλοδεχούμενη". Γελάκια από κάτω και σε μερικά λεπτά σκάει ένα μπουκάλι ρακή στην σκηνή, την οποία φυσικά και καλοδέχτηκαν.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι ένοιωθα τόσο χαλαρά εκεί μέσα που ήταν λες και είχα αράξει στον καναπέ του σπιτιού μου και τον άκουγα! Επίσης, το γεγονός ότι στο κοινό βρίσκονταν αρκετά άτομα ηλικίας 50+. Κάποιοι απ' αυτούς έμειναν μέχρι το τέλος, άλλοι έφυγαν νωρίτερα.
Γενικά θα έλεγα ότι ήταν μία ιδιαίτερη βραδιά. Πρώτον - προσωπικά για μένα - επειδή έβλεπα επιτέλους ζωντανό μπροστά μου ένα άτομο με το οποίο μεγάλωσα μαζί του, αλλά και γενικότερα ιδιαίτερη γιατί έτσι είναι η μουσική του Αγγελάκα. Η τελευταία του δουλειά έχει ένα περίεργο ήχο και στυλ που είτε θα σε ξετρελάνει και θα σε ταξιδέψει ή θα σε κουράσει λόγω της μονοτονίας του. Εγώ χθες πέρασα και τις δύο φάσεις, πότε τη μία, πότε την άλλη. Αλλά το γενικό συμπέρασμα είναι ότι το ευχαριστήθηκα αρκετά.
Είχα βέβαια ένα παραπονάκι, ότι δεν έπαιξε καθόλου τραγούδια από τρύπες, πέρα από 1-2, τα οποία δεν ήταν κι από τα πιο γνωστά.

Ένας στίχος μου έμεινε από όλη την βραδιά και αυτόν θα κρατήσω:
"Ποιος καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;"