Terror

τρομοκρατία

ουσ θ τρομοκρατία [tromokra'tia]

η οργανωμένη άσκηση βίας για πολιτικούς λόγους

(πηγή: http://el.thefreedictionary.com)

Απορώ. Απορώ γιατί μας κάνουν εντύπωση τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Λες και δεν ζει ο καθένας από μας ένα σωρό από αυτά στην καθημερινότητά του. Δεν είναι ανάγκη να υπάρξουν νεκροί. Όταν λίγο-λίγο μας ρουφάνε το μεδούλι όλοι αυτοί οι υπεράνω υποψίας τρομοκράτες, ξέρουμε για τι πρόκειται. Συρρικνώνουν την ζωή μας, τις απολαύσεις μας, τις ελευθερίες μας, τους μισθούς μας, τα θέλω μας, το είναι μας.

Δεν επικροτώ κανένα είδος τρομοκρατίας. Ούτε αυτό των αγνώστων, ούτε αυτό των γνωστών-αγνώστων (αυτών που δεν φοράνε κουκούλες, αλλά γραβάτες). Την καταδικάζω. Αλλά και που την καταδικάζω κι εγώ και ένα μάτσο κόσμος, τι μ' αυτό; Αλλάζει κάτι; Ζούμε πιο ελεύθεροι; Κάνουμε την ζωή που θα θέλαμε; Κυκλοφορούμε στο δρόμο με ασφάλεια; Βλέπουμε τον αστυνομικό και το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι να τον καλημερίσουμε; Στο κάτω-κάτω ο άνθρωπος δουλεύει για την ασφάλειά μας... (;)

Αυτός ο κόσμος θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Με νέες ιδέες, νέες προοπτικές, νέες υποσχέσεις που αυτή τη φορά δεν θα μείνουν στο "θα". Αυτοί οι άνθρωποι αντιδρούν. Έστω με βία. Και δεν μένουν στην βία, αλλά βγάζουν και προκήρυξη για να πουν κάτι. Μια προκήρυξη που πολύ πιθανόν χωρίς το "μπαμ" της αίσχατης βίας, δεν θα έφτανε ποτέ στ' αυτιά των ανθρώπων. Όμως για να φτάσεις να αντι-δράς με βία, σημαίνει ότι έχεις έρθει στα όριά σου. Ότι πλέον συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ακουστείς. Εμένα, αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο, παρά η ίδια η τρομοκρατία. Άλλωστε δεν είναι η μόνη ακραία μορφή βίας που ευδοκιμεί τον τελευταίο καιρό. Μήπως το να σε πλακώσουν στο ξύλο εκεί που περπατάς αμέριμνος δεν είναι τρομοκρατία; Μήπως η ληστεία δεν είναι μια μορφή τρομοκρατίας; Πόσο μάλλον όταν όλα αυτά γίνονται και με το νόμο. Πού ν' αναζητήσεις το δίκιο σου και πού να το 'βρεις; Δεν είναι τρομακτικό (και τρομοκρατικό) να συνειδητοποιήσεις σε τι ρυθμούς (πρέπει να) ζεις;

Βλέπω το κόσμο γύρω μου να μετατρέπεται σιγά σιγά σε ζούγκλα. Με νόμους που δεν ισχύουν για όλους, με παραθυράκια, με βίσματα, με φακελάκια, με συγκαλύψεις και άλλα τόσα πράγματα που εδρεύουν σε μια δημοκρατία... και νοιώθω θυμό. Πού θα πάει όλο αυτό; Θα καταλήξουμε να σκοτώνουμε για ένα κομμάτι ψωμί;; Και από την άλλη τα ΜΜΕ, απλοί παρατηρητές, έρμαια της πρώτης είδησης! Έρμαια ενός απαρχαιωμένου συστήματος, παρασιτούν δίπλα στην κατάντια του κόσμου, βοηθώντας το κράτος να τρομοκρατεί, να φοβίζει και να κρατά συνεσταλμένο το λαό του.

Τρέξε άνθρωπε! Τρομοκράτες απειλούν τη ζωή σου! Ναι, ναι, αυτή για την οποία το κράτος πρόνοιας τόσο πολύ νοιάζεται! (και παράλληλα μας βολεύει να κάτσεις στ' αυγά σου, να τρως ό,τι σου πασάρουμε, να μη μιλάς και πολύ, να μην αντιδράς και να είσαι και ευτυχισμένος και να κάνεις το σταυρό σου που στάθηκες τυχερός να ζεις σε αυτό εδώ το κράτος...)

Ιστορία χωρίς όνομα

Νοιώθω γύρω από τις "μπίλιες" των ματιών μου να σχηματίζονται κόκκινες μικρές διαδρομές, τις φλέβες μου να φουσκώνουν και κάτι σαν πόνο, σαν κούραση... Θέλω να τα κλείσω ευθύς αμέσως και να πέσω για ύπνο. Αύριο θα είναι μία ακόμα δύσκολη μέρα, που όλοι θα έχουν γιορτή και αργία κι εμείς θα δουλεύουμε...

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Όλα άρχισαν διαβάζοντας για πρώτη φορά το blog ενός γνωστού. Τα διάβασα σχεδόν όλα. Είχε κείμενα από το 2006.. Απορροφήθηκα. Ένοιωσα λίγο σαν να τον γνωρίζω λίγο παραπάνω - ευχάριστη εμπειρία η εξερεύνηση του αγνώστου..

Διαβάζοντας κείμενα των άλλων νομίζω ότι παίρνω απ' αυτούς ένα "τσικ" παραπάνω, απ' ό,τι σε μια κουβέντα μαζί τους. Στον γραπτό λόγο νομίζω απλώνεται καλύτερα ο ψυχισμός ενός ανθρώπου.

Τελοσπάντων, κόλλησα, με έβαλε σε σκέψεις, χαμογέλασα διαβάζοντας πράγματα που έχω σκεφτεί ή κάνει κι εγώ. Καμιά φορά συνειδητοποιείς πόσο ίδιοι είναι οι άνθρωποι. Δεν το λέω κυνικά, αλλά ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο έχουν μικρές καθημερινές συνήθειες, που τις θεωρούν πολύ ιδιαίτερες και προσωπικές - κάτι σαν σπάνια ταλέντα ή χαρίσματα.

Για παράδειγμα, όταν ήμουν μικρή και αρεσκόμουν στο να αποτυπώνω στο χαρτί τις σκέψεις μου, τα ποιήματά μου, τα πονήματά μου γενικώς, μου φαινόταν κάτι το μοναδικό, ότι κανείς άλλος στον κόσμο δεν το έκανε ετούτο. Και ξαφνικά μεγαλώνοντας άρχισα να συνειδητοποιώ ότι εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο είχαν τα ίδια.. χαρίσματα με μένα. Η ουσιαστική απογοήτευση ήρθε αργότερα. Όταν άρχισα να ανακαλύπτω δικές μου σκέψεις, δικές μου ανησυχίες, δικά μου "γιατί;" σε κείμενα άλλων. Η μοναδικότητα είχα χαθεί για πάντα. Για αρκετό καιρό κατάφερα να εξεπλήσσομαι σε κάθε τέτοια κατάσταση, ώσπου, τώρα πια, ξέρω. Το έχει αποδεχτεί ο πληγωμένος μου εγωισμός, ότι θα έχω συνοδοιπόρους - κι ας μην το ξέρουν ούτε αυτοί, ούτε κι εγώ- στην αποτύπωση των πραγμάτων που με απασχολούν.

Ακούγονται περίεργες όλες αυτές οι σκέψεις...;

Θυμάμαι ότι ήμουν κάπου στο γυμνάσιο και είχα γράψει ένα ερωτικό ποίημα - από αυτά που δεν έχουν ομοιοκαταληξία, αλλά καλοστημένο φαντασιακό σκηνικό. Είχα πάρει ό,τι θάρρος είχα βρει κρυμμένο στην ντουλάπα μου και το έδειξα στην μαμά μου. (Μέχρι τότε είχαν διαβάσει μερικά πονήματα μόνο οι κολλητές μου κι αυτά με σύνεση). Πήρα λοιπόν βαθιά αναπνοή και της έδειξα στο τότε word το μικρό μου ποίημα, αποκρύπτοντας τον ποιητή. Το διάβασε, ενθουσιάστηκε και έριξε το μπουρλώτο: "πού το βρήκες αυτό; πολύ ωραίο! ποιος το έγραψε;" , "εγώ", "ψέματα λες... δεν το έγραψες εσύ.. αφού εσύ δεν έχεις ζήσει τέτοιες καταστάσεις...", "αλήθεια σου λέω εγώ το έγραψα", "αλήθεια μου λες μωρέ;"...

Εκεί κάπου ήταν που δεν ήξερα τι να νοιώσω.. Χαρά που της άρεσε ή λύπη που δεν με πίστευε ότι ήταν δικό μου;

Και δεν έφτανε αυτό, έριξε και το δεύτερο χτύπημα:

"Κι εγώ έγραφα μικρή και τα είχα όλα σε ένα τετράδιο, άμα ψάξω στο υπόγειο μπορεί να το βρω..."

Αυτό ήταν. Δεν ήμουν πια μοναδική στο μικρό μου μυστικό... Ήταν η πρώτη φορά, τότε που έκανα την.. μεγάλη ανακάλυψη!

Τώρα πια, μερικά χρόνια μετά, με χαροποιεί ιδιαίτερα να ανακαλύπτω συνοδοιπόρους. Η μοναξιά στις μέρες μας είναι μεγάλο πράγμα και σύνηθες. Πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται τη μοναξιά της νύχτας. Να δουλεύω και να σκέφτομαι μόνο το κρεβάτι, το λάπτοπ (φυσικά μαζί με το wireless), ένα τσιγάρο, μια ταινία, μουσική, εικόνες, βιβλία, αστεία βιντεάκια, χαζοπαιχνίδια online... Μόνο εγώ και αυτά. Και τις τελευταίες μέρες το τιμάω δεόντος το σκηνικό ετούτο. Η απόλυτη στιγμή: να κοιμηθούνε, να κλείσω την πόρτα, να στρίψω αριστοτεχνικά το τσιγάρο μου - και όχι τσαπατσούλικα όπως αναγκάζομαι να κάνω στην δουλειά -, ακουστικά στ' αυτιά και φύγαμε.

Αύριο ο μισός μου εαυτός θα καταριέται την ώρα και την στιγμή που δεν κοιμάμαι ήδη. Από την άλλη σκέφτομαι ότι αύριο θα έχω μια "κατάθεση ψυχής" παραπάνω στο βιογραφικό μου κι αυτό μάλλον θα με χαροποιεί γιατί θα έχω κάπως ξαλαφρώσει.

Πώς θα είμαι σε μερικά χρόνια; Θα κάνω τις ίδιες σκέψεις; Κι αν μου συμβεί κάτι που θα αλλάξει τα πάντα; Κι αν ξαφνικά δεν θυμάμαι τίποτα από τη μέχρι τώρα ζωή μου; Κι αν πάψω να ζω;

Όλα είναι τόσο κοντά. Οι μέρες περνάνε. Η ρουτίνα μάλλον αποφάσισε για μόνιμη εγκατάσταση. Είναι άδικο να έχει έξω μια όμορφη μέρα ή και άσχημη μέρα, κι εσύ να είσαι αναγκασμένος να δουλεύεις έχοντας κολλημένη τη φάτσα σου σε μια οθόνη - στην περίπτωσή μου σε περισσότερες από μία οθόνες.

Την Κυριακή έβρεχε - πολύ. Δούλευα κι ήταν γύρω στις 7 το απόγευμα. Τα δυνατά ντεσιμπέλ της βροχής με αποσπούσαν. Από την άλλη πνιγόμουν σε "δουλειές με φούντες". Δεν άντεξα. Τα παράτησα όλα και μου αφιέρωσα ένα απολαυστικό 5λεπτο δίπλα στο τζάμι, χαζεύοντας τις σταγόνες να προσγειώνονται στην άλλη όψη του γυαλιού... Όμορφη μέρα βροχερή..!

Queries

Εκεί που για τους άλλους είναι νύχτα, για μένα είναι μέρα - μέρα που φτάνει στο τέλος της. Και λίγο πριν πάρω την απόφαση να πέσω για ύπνο, πήρα πρωτύτερα μια άλλη απόφαση για ένα μικρό come back. Όσο κρατήσει, όσο κι αν είναι, θέλω να ‘χει νόημα. Ποτέ δεν έγραψα εδώ χωρίς να σήμαινε κάτι για μένα, έστω κι αν αυτό ήταν δυο λέξεις, μια πρόταση, μια εικόνα. Γι’ αυτό δεν είμαι συχνά εδώ, γι’ αυτό αυτά τα μεγάλα κενά. Γιατί τον πρώτο καιρό ενθουσιασμός, έχεις να πεις πολλά, να διαβάσεις άλλα τόσα, μετά αρχίζει η ρουτίνα – όχι μόνο της ζωής σου, αλλά και του ίδιου του μπλογκ και για μένα που δεν αποτελεί ημερολογιακό σημείο αναφοράς, αλλά σκέψεις που νοιώθω ότι έχει νόημα τουλάχιστον για μένα να ειπωθούν, δεν... Δεν είναι για μένα πάντα ανοιχτός αυτός ο δίαυλος επικοινωνίας. Δεν είναι όλα για να αποτυπωθούν εδώ. Και άλλα είναι χιλιοειπωμένα, δεν θέλω να κάνω λούπες, δεν θέλω να θίγω προβληματισμούς που έχουν θίξει ένα εκατομμύριο άλλοι συνομήλικοί μου. Δεν με προβληματίζει κάτι διαφορετικό από τον μέσο 24χρονο. Με απασχολεί το μέλλον μου, οι σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους, η δουλειά μου, οι σχέσεις με την οικογένειά μου, το ότι δεν βλέπω συχνά τους φίλους μου, τα οικονομικά μου, που θα ‘μαι αύριο, που θα ‘μαι σε ένα χρόνο, αν είμαι αρκετά δημιουργική, αν ξεχνιέμαι, αν αράζω, αν θα μπορούσα και τι να αλλάξω στην ζωή μου, τι θα ψηφίζω πάλι που όλοι τους είναι ένα μάτσο σκατά, αν είμαι ευτυχισμένη και ένα σωρό άλλα κοινά πράγματα...

Δεν ξέρω, μπορεί μια μέρα να επιστρέψω δυναμικά και να το κρατήσω, αλλά αν εφαρμόσω εδώ αυτό που εφαρμόζω με κάθε τι που αγαπώ, τότε μάλλον θα έρχομαι και θα φεύγω, παίρνοντας τον χρόνο που χρειάζομαι για να ξαναγυρίσω και πάλι και μετά πάλι να φύγω...

Και ένας λόγος συν γι’ αυτό το παραπάνω: η Σ. μου ‘πε πως βαρέθηκε να μπαίνει και να βλέπει τον παππούλη μονάχο του μες στην μπανιέρα να περιμένει άδικα τόσο καιρό ένα καινούριο κείμενο να τον «πλακώσει»...

Βυθός στο λουτρό

Βρίσκεται βυθισμένος μέσα στην γεμάτη νερό μπανιέρα.
Με μόνο "επαναστάτη" την μύτη του, να βρίσκεται έξω από αυτό.
Είναι μόνος στο σπίτι κι όμως ακούει θορύβους να διαπερνούν το νερό.
Ανασηκώνεται απότομα και δεν ακούει τίποτα πια.

Ξαναβουτάει μέσα στο νερό και ακούει φωνές.
Ακούει το όνομά του.
Πετάγεται και πάλι έξω απ' το νερό.
Τίποτα.
Βυθίζεται.
Οι φωνές του δείχνουν μια διαδρομή.
Ένα ταξίδι.
Σιγά σιγά οι φωνές γίνονται μελωδία.
Όλα είναι τόσο όμορφα.
Ονειρεύεται.
Ταξιδεύει με βαγόνι την φαντασία του.
Πάει σε μέρη μακρινά, σε μέρη όπου ένοιωσε ευτυχισμένος.
Σε μέρη που χάρισε και του χάρισαν αγάπη.
Σε μέρη που χάθηκαν για πάντα στο παρελθόν.
Μόνη οδός για να τα ξανασυναντήσει η φαντασία του.
Αφήνει μια βαθειά ανάσα και επιστρέφει στο παρόν.
"Κοίτα να δεις", σκέφτεται, "όσο και να ονειρευτείς, στο τέλος, πάλι εδώ στο τώρα θα είσαι".

traffic jam

Υπάρχουνε μέρες που θες να ουρλιάξεις. Έτσι για να ξεδώσεις βρε αδερφέ... Το φαντάζομαι ήδη. Ή μάλλον δεν χρειάζεται καν να το φανταστώ. Το έχω ζήσει ήδη. Μόνο που το χόλιγουντ με βοήθησε να σκεφτώ και το υπόλοιπο σκηνικό...

Είσαι στο αμάξι και οδηγάς... Η κίνηση είναι ανυπόφορη, το ραδιόφωνο σε έχει ζαλίσει εδώ και ώρα και ο νους σου έχει πάει.. παντού. Στο γκόμενο που θες και δεν μπορείς να έχεις, στη λογομαχία που είχες στην δουλειά και κάποιες παράπλευρες απώλειες με ένα «άι γαμήσου κι εσύ» που μούγκρισες μέσα από τα δόντια σου, τι φαί σε περιμένει σπίτι και αν σε περιμένει κι αυτό, και χίλια δυο άλλα πράγματα..

Κίνηση πρώτη: κλείνεις το καταρραμένο ραδιόφωνο (τα κορναρίσματα μπορούν να γίνουν κονσέρτο στ’ αυτιά σου με λίγη καλή θέληση...)

Κίνηση δεύτερη: αποφασίζεις ότι το «πατινάρισμα» είναι το αγαπημένο σου άθλημα (δε μπορεί, κάτι θα γυμνάζει κι αυτό...)

Κίνηση τρίτη: σφίγγεις το τιμόνι και βγάζεις την πιο δυνατή σου κραυγή

Μετά μπαίνει το κλασικό πλάνο που δείχνει σε κάτοψη το αμάξι σου και φεύγει με γρήγορο ζουμ άουτ καταλήγοντας κάπου στο διάστημα... Σημειώνουμε ότι η κραυγή σου ακόμα ακούγεται, γιατί είπαμε, βγάζεις την πιο δυνατή...

Είναι γαμάτο. Είναι λυτρωτικό. Ξεδίνεις. Είσαι στην μέση του χαμού και μόνος. Σιγά μη σ’ ακούσει και κανείς και σιγά μην γυρίσει και να σε κοιτάξει σε περίπτωση που σε ακούσει – αυτό για τις περιπτώσεις που έχουμε ξεχάσει ανοιχτό κανένα τζάμι..

Όπως και να ‘χει, εγώ το παραδέχομαι – το κάνω συχνά. Έτσι γουστάρω. Γιατί όχι; Κάνε το κι εσύ. Μια ευφορία θα τη νοιώσεις, δεν μπορεί!

Προτεινόμενος δρόμος για μείωση των πιθανοτήτων ρεζιλέματος: εθνική οδός

Loop

Πώς είναι να ζεις σε μια λούπα;
Είναι στιγμές που νοιώθω ότι κάθε μέρα κυλάει ή πρόκειται να κυλήσει με τον ίδιο τρόπο που κύλησε και η προηγούμενη.
Και ξαφνικά ψάχνεις πράγματα να την εμπλουτίσεις την ρημάδα. Να πεις πως έκανες και σήμερα κάτι. Όχι αναγκαστικά καινούριο, αλλά έστω κάτι δημιουργικό, κάτι που να άξιζε τον κόπο ή κάτι που να σε γέμισε, να σου έδωσε ευχαρίστηση.
Και το ξέρεις καλά πως για να γίνει κάτι τέτοιο δεν είναι στο χέρι των άλλων, παρά μόνο στο δικό σου.
Είναι αυτές οι μέρες ή μάλλον νύχτες που σκέφτεσαι τι έχεις και τι δεν έχεις κάνει στην ζωή σου μέχρι τούτη την ώρα. Ώρα δύσκολη, απολογισμού και ερωτήσεων τύπου "γιατί;".
Κι εκεί είναι που έρχονται τα γιατί των άλλων με τοπική σύγκρουση πάνω στα δικά σου. Και μένεις μαλάκας, για να το πω έτσι χύμα. Μένεις μαλάκας γιατί στα δικά σου ερωτηματικά μάλλον ξέρεις τι να απαντήσεις. Αλλά στα γιατί των άλλων, τι να πεις; Και δεν μπορείς πάντα να μάθεις την απάντηση. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Γιατί το 'χω νομίζω καταλάβει πια πώς δεν είναι καλό να γνωρίζεις τα πάντα. Δεν έχει και ενδιαφέρον.
Το πρόβλημα είναι ότι όταν νοιώθεις να βρίσκεσαι σε λούπα, νοιώθεις ότι έχεις μάθει πια τα πάντα. 'Οτι ζεις τα ίδια και τα ίδια, γνωρίζεις την κατάλληξή τους, γνωρίζεις αν το end είναι happy ή όχι. Σα να βλέπεις για δεύτερη, τρίτη και τέταρτη φορά την ίδια ταινία.
Ουσιαστικά η πρώτη διέξοδος που έχεις είναι να δεις τα πράγματα από άλλη οπτική. Αν για παράδειγμα την πρώτη φορά εστίαζες στο στόρυ της ταινίας, την δεύτερη να εστιάσεις στο παίξιμο των ηθοποιών, στο στήσιμο της ταινίας, στην σκηνοθεσία ή στο μοντάζ.
Όταν πια ασχολείσαι ο ίδιος με αυτά τα πράγματα, μπαίνεις στο τρυπάκι του "πώς". Πώς φτιάχτηκε το ένα, τι εφφέ χρησιμοποιήθηκαν στο άλλο και πάει λέγοντας...
Οραματίζεσαι πια τη δική σου ταινία και συνειδητοποιείς πώς με τούτα και με κείνα έχεις πάρει το δρόμο της επιστροφής. Δηλαδή την έξοδο από την λούπα.
Πάντα θέλουμε να αλλάξουμε κάτι στην ζωή μας. Ας είναι και το πιο μικρό ασήμαντο πράγμα. Ακόμη και οι άνθρωποι που φαίνεται να τα έχουν όλα, ακόμη κι αυτοί έχουν μία σκιά στο βλέμμα τους. Ίσως και μεγαλύτερη και εντονότερη από αυτούς που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα.
Όσο για την αλλαγή, ακόμη κι αν δεν αλλάξει τίποτα στην λούπα που έχεις εγκλωβιστεί, ακόμη κι αν όλα γύρω σου φαίνονται να μένουν ίδια, αλλάζεις εσύ ο ίδιος. Γιατί απλά δεν είσαι ένας από αυτούς που απλά αντικρύζουν μία λούπα και στέκονται άπραγοι. Είσαι ένας από αυτούς που συνειδητοποιούν αυτή την κατάσταση και στέκονται για ένα λεπτό και την σχολιάζουν κι ακόμα κι αν προσωρινά την αποδέχονται, μπαίνουν σε μια διαδικασία σκέψης να την αλλάξουν, να δραπετεύσουν από εκεί μέσα.
Νομιζώ ότι ακόμη και το να σκέφτεσαι κάποια πράγματα, ακόμη κι αν δεν κάνεις κάποια ουσιαστική κίνηση, είναι ένα βήμα. Σε τοποθετεί σε άλλη κλίκα, αυτή, τη λεγόμενη, των σκεπτόμενων ανθρώπων. Αλλά ακόμη και σήμερα, μετά από τόσο χρόνο σκέψης και προβληματισμού, δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που απλά αποδέχονται τη ζωή τους και δεν την παίρνουν στα χέρια τους. Μου φαίνεται αδιανόητο να σου προσφέρουν δύο επιλογές: να είσαι απλά ένα πιόνι των περιστάσεων ή να ορίζεις την ζωή σου, κι εσύ να διαλέγεις το πρώτο. Σα να σου λέει κάποιος, "πήδα απ' το γκρεμό", κι εσύ να το κάνεις.
Λούπα, λοιπόν, από αύριο τέλος.
manikaki - λούπα = 1 - 0!

Art

"Υπάρχουν ορισμένοι που νομίζουν πως η τέχνη πρέπει να τα εξηγεί όλα, ότι η τέχνη πρέπει να διορθώνει τη ζωή και τις ανακολουθίες της. Ήταν ποτέ η ζωή συνεπής; Και γι' αυτό πιστεύουν ότι ο καλλιτέχνης βρίσκεται στο κέντρο του χώρου και του χρόνου, για να δίνει αρχή και τέλος στις ιστορίες, στα ποιήματα, στους πίνακες (γνωρίζετε εσείς μήπως κάποια ιστορία που να έχει τέλος στην κυριολεξία; Τέλος, τέλος, τέλος;) να συνδέει, να γεμίζει τρύπες και να διαλύει νεφελώδη σημεία, να εξηγεί πλήρως τη συμπεριφορά των προσώπων του.
Υπάρχουν ορισμένοι που νομίζουν ότι η τέχνη έχει ενημερωτική λειτουργία και παιδαγωγικό στόχο. Ψέματα. Η τέχνη δε γίνεται να βάλει τάξη στο χάος. Η τέχνη δεν είναι για να βάζει τάξη σε καμία μαλακία. Η τέχνη δεν γεννήθηκε για τους εραστές της τάξης. Είναι για να απολαμβάνεις τον ίλιγγο, να τα κάνεις άνω-κάτω, για να φχαριστιέσαι, να τα μπουρδουκλώνεις. Δε χρειάζονται απαντήσεις, αλλά κι άλλες καινούριες, πιο ανησυχητικές ερωτήσεις. Η τέχνη και η πραγματικότητα και οι ιστορίες, που όλοι ξέρουμε και που πάντα μας συμβαίνουν, είναι γεμάτη παρενθέσεις, τρύπες, ελλείψεις που χορεύουν απ' τη μια μεριά στην άλλη και δεν εννοούν να γίνουν συγκεκριμένες, δε γουστάρουν να επεξηγηθούν. Νομίζω πως έχω ξεπεράσει την αυταπάτη πως όταν η ζωή γίνεται βαθιά αντιφατική, έρχεται η τέχνη να την επανορθώσει. Αλλά δεν θα 'πρεπε να παραπονιόμαστε... Η τέχνη είναι ο μονόφθαλμος σ' αυτή την υδρόγειο του σκότους που αφθονούν οι τυφλοί!"

Paco Ignacio Taibo II (σχεδόν)

...από το φυλλαδιάκι της θεατρικής ομάδας Πολυτεχνείου του Α.Π.Θ.