
Έπιασα δουλειά. Γι' αυτό χάθηκα. Όχι, δεν είναι δικαιολογία. Απλώς απορροφήθηκα από το καινούριο και όμορφο συγχρόνως.
Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή...
Εκεί που είναι 5 το πρωί και χτυπιέσαι με ροκές σ' ένα μπαρ, σκάει ένας γνωστός σου και σου προσφέρει δουλειά στο τοπικό τηλεοπτικό κανάλι. Τρελός είσαι να πεις όχι; Ε δε λες! Και πήγα. Και γούσταρα πάρα πολύ! Και ένα μήνα μετά γουστάρω ακόμη πιο πολύ!
Εργασία και χαρά λοιπόν. Μοντάζ, σκηνοθεσίες και τα τοιαύτα...
Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το control όπου κάθεται σκηνοθέτης, γραφίστας και ηχολήπτης και κάνουν τα απαραίτητα για να βγει ένα live. Η consola του σκηνοθέτη έχει τόσα απίστευτα πολλά κουμπάκια, που μέσα στον υπέροχο μπλε φωτισμό του δωματίου λαμπυρίζουν. Σαν μικρό παιδάκι που βρήκε καινούριο παιχνίδι νοιώθω! Και είναι γαμάτα που μπορώ και το νοιώθω αυτό στην δουλειά.
Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να αποξενωθώ λίγο από όλα και να πάθω αυτό που λέει ο λάος ότι η δουλειά έφαγε τον αφέντη, αλλά χαίρομαι πάρα πολύ που πρόκειται για δουλειά και όχι για δουλεία... χε!
Υπόσχομαι να επανέλθω σύντομα σε πιο εβδομαδιαία, αν όχι καθημερινή βάση.