Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους.Να παρατηρώ τις κινήσεις, τις εκφράσεις, τους μορφασμούς τους και ίσως να σκέφτομαι τι μπορεί να είναι ο καθένας τους. Σαν άνθρωπος, όχι επάγγελμα και τέτοια..
Ένας λόγος που μ' αρέσουν και τα αεροδρόμια. Ειδικά τα μεγάλα. Εκεί έχεις άπειρο υλικό να εξερευνήσεις και να αναλύσεις. Και κάποιες φάτσες είναι πολύ προσοδοφόρες για... ανάλυση.
Υπάρχουν φορές που θα ήθελα να χωθώ σε ένα αεροδρόμιο ή σε κάποιον σταθμό τραίνου με την φωτογραφική μου μηχανή και να αποτυπώνω όσο πιο πιστά μπορώ αυτό που βλέπω. Ίσως να 'γραφα δίπλα και δυο λέξεις που εγώ θα νόμιζα αντιπροσωπευτικές.
Στην καθημερινότητά μου, μ' αρέσει να παρακολουθώ τους ανθρώπους που γνωρίζω. Να τους παρακολουθώ αθόρυβα. Να βλέπω κάτι μικρό, μια κίνηση, μια λέξη, ένα κάτι και μετά να το ψάχνω μόνη μου περεταίρω. Του στυλ πες μου κάτι που σου αρέσει κι εγώ θα το ψάξω να δω, μ' αρέσει κι εμένα; Για ποιους πιθανούς λόγους αρέσει σε σένα; Τι δικά σου στοιχεία μπορώ να βρω σε αυτό; Λατρεύω αυτή την διαδικασία.. Μαθαίνω καινούρια πράγματα. Κι όλο αυτό άθελά σου, δίνοντάς μου μόνο ένα μικρό στοιχείο/κίνητρο.
Έτσι έχω μάθει να παίρνω πράγματα από τους ανθρώπους. Χωρίς κανέναν δικό τους κόπο. Και νομίζω πως έτσι έχει περισσότερο ενδιαφέρον και από την άλλη, με βάζει σε διαδικασία να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου πάνω στο οτιδήποτε.
Αθόρυβη παρακολούθηση. Αυτό είναι. Χρόνια έψαχνα να βρω τις λέξεις που αντιπροσωπεύουν αυτή την διαδικασία: πώς παίρνω δηλαδή πράγματα ακόμη και από ανθρώπους που φαινομενικά δεν έχουν να μου προσφέρουν τίποτα.
Κι όσο εγώ δεν μπορούσα να το εξηγήσω, τόσο με κοιτούσαν με απορρημένα μάτια οι φίλοι μου. "Μα καλά, τι έχει να σου προσφέρει αυτός;". Να τι μου προσφέρει. Μόνο που ο ίδιος δεν το γνωρίζει. :)
