Νοιώθω γύρω από τις "μπίλιες" των ματιών μου να σχηματίζονται κόκκινες μικρές διαδρομές, τις φλέβες μου να φουσκώνουν και κάτι σαν πόνο, σαν κούραση... Θέλω να τα κλείσω ευθύς αμέσως και να πέσω για ύπνο. Αύριο θα είναι μία ακόμα δύσκολη μέρα, που όλοι θα έχουν γιορτή και αργία κι εμείς θα δουλεύουμε...
Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Όλα άρχισαν διαβάζοντας για πρώτη φορά το blog ενός γνωστού. Τα διάβασα σχεδόν όλα. Είχε κείμενα από το 2006.. Απορροφήθηκα. Ένοιωσα λίγο σαν να τον γνωρίζω λίγο παραπάνω - ευχάριστη εμπειρία η εξερεύνηση του αγνώστου..
Διαβάζοντας κείμενα των άλλων νομίζω ότι παίρνω απ' αυτούς ένα "τσικ" παραπάνω, απ' ό,τι σε μια κουβέντα μαζί τους. Στον γραπτό λόγο νομίζω απλώνεται καλύτερα ο ψυχισμός ενός ανθρώπου.
Τελοσπάντων, κόλλησα, με έβαλε σε σκέψεις, χαμογέλασα διαβάζοντας πράγματα που έχω σκεφτεί ή κάνει κι εγώ. Καμιά φορά συνειδητοποιείς πόσο ίδιοι είναι οι άνθρωποι. Δεν το λέω κυνικά, αλλά ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο έχουν μικρές καθημερινές συνήθειες, που τις θεωρούν πολύ ιδιαίτερες και προσωπικές - κάτι σαν σπάνια ταλέντα ή χαρίσματα.
Για παράδειγμα, όταν ήμουν μικρή και αρεσκόμουν στο να αποτυπώνω στο χαρτί τις σκέψεις μου, τα ποιήματά μου, τα πονήματά μου γενικώς, μου φαινόταν κάτι το μοναδικό, ότι κανείς άλλος στον κόσμο δεν το έκανε ετούτο. Και ξαφνικά μεγαλώνοντας άρχισα να συνειδητοποιώ ότι εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο είχαν τα ίδια.. χαρίσματα με μένα. Η ουσιαστική απογοήτευση ήρθε αργότερα. Όταν άρχισα να ανακαλύπτω δικές μου σκέψεις, δικές μου ανησυχίες, δικά μου "γιατί;" σε κείμενα άλλων. Η μοναδικότητα είχα χαθεί για πάντα. Για αρκετό καιρό κατάφερα να εξεπλήσσομαι σε κάθε τέτοια κατάσταση, ώσπου, τώρα πια, ξέρω. Το έχει αποδεχτεί ο πληγωμένος μου εγωισμός, ότι θα έχω συνοδοιπόρους - κι ας μην το ξέρουν ούτε αυτοί, ούτε κι εγώ- στην αποτύπωση των πραγμάτων που με απασχολούν.
Ακούγονται περίεργες όλες αυτές οι σκέψεις...;
Θυμάμαι ότι ήμουν κάπου στο γυμνάσιο και είχα γράψει ένα ερωτικό ποίημα - από αυτά που δεν έχουν ομοιοκαταληξία, αλλά καλοστημένο φαντασιακό σκηνικό. Είχα πάρει ό,τι θάρρος είχα βρει κρυμμένο στην ντουλάπα μου και το έδειξα στην μαμά μου. (Μέχρι τότε είχαν διαβάσει μερικά πονήματα μόνο οι κολλητές μου κι αυτά με σύνεση). Πήρα λοιπόν βαθιά αναπνοή και της έδειξα στο τότε word το μικρό μου ποίημα, αποκρύπτοντας τον ποιητή. Το διάβασε, ενθουσιάστηκε και έριξε το μπουρλώτο: "πού το βρήκες αυτό; πολύ ωραίο! ποιος το έγραψε;" , "εγώ", "ψέματα λες... δεν το έγραψες εσύ.. αφού εσύ δεν έχεις ζήσει τέτοιες καταστάσεις...", "αλήθεια σου λέω εγώ το έγραψα", "αλήθεια μου λες μωρέ;"...
Εκεί κάπου ήταν που δεν ήξερα τι να νοιώσω.. Χαρά που της άρεσε ή λύπη που δεν με πίστευε ότι ήταν δικό μου;
Και δεν έφτανε αυτό, έριξε και το δεύτερο χτύπημα:
"Κι εγώ έγραφα μικρή και τα είχα όλα σε ένα τετράδιο, άμα ψάξω στο υπόγειο μπορεί να το βρω..."
Αυτό ήταν. Δεν ήμουν πια μοναδική στο μικρό μου μυστικό... Ήταν η πρώτη φορά, τότε που έκανα την.. μεγάλη ανακάλυψη!
Τώρα πια, μερικά χρόνια μετά, με χαροποιεί ιδιαίτερα να ανακαλύπτω συνοδοιπόρους. Η μοναξιά στις μέρες μας είναι μεγάλο πράγμα και σύνηθες. Πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται τη μοναξιά της νύχτας. Να δουλεύω και να σκέφτομαι μόνο το κρεβάτι, το λάπτοπ (φυσικά μαζί με το wireless), ένα τσιγάρο, μια ταινία, μουσική, εικόνες, βιβλία, αστεία βιντεάκια, χαζοπαιχνίδια online... Μόνο εγώ και αυτά. Και τις τελευταίες μέρες το τιμάω δεόντος το σκηνικό ετούτο. Η απόλυτη στιγμή: να κοιμηθούνε, να κλείσω την πόρτα, να στρίψω αριστοτεχνικά το τσιγάρο μου - και όχι τσαπατσούλικα όπως αναγκάζομαι να κάνω στην δουλειά -, ακουστικά στ' αυτιά και φύγαμε.
Αύριο ο μισός μου εαυτός θα καταριέται την ώρα και την στιγμή που δεν κοιμάμαι ήδη. Από την άλλη σκέφτομαι ότι αύριο θα έχω μια "κατάθεση ψυχής" παραπάνω στο βιογραφικό μου κι αυτό μάλλον θα με χαροποιεί γιατί θα έχω κάπως ξαλαφρώσει.
Πώς θα είμαι σε μερικά χρόνια; Θα κάνω τις ίδιες σκέψεις; Κι αν μου συμβεί κάτι που θα αλλάξει τα πάντα; Κι αν ξαφνικά δεν θυμάμαι τίποτα από τη μέχρι τώρα ζωή μου; Κι αν πάψω να ζω;
Όλα είναι τόσο κοντά. Οι μέρες περνάνε. Η ρουτίνα μάλλον αποφάσισε για μόνιμη εγκατάσταση. Είναι άδικο να έχει έξω μια όμορφη μέρα ή και άσχημη μέρα, κι εσύ να είσαι αναγκασμένος να δουλεύεις έχοντας κολλημένη τη φάτσα σου σε μια οθόνη - στην περίπτωσή μου σε περισσότερες από μία οθόνες.
Την Κυριακή έβρεχε - πολύ. Δούλευα κι ήταν γύρω στις 7 το απόγευμα. Τα δυνατά ντεσιμπέλ της βροχής με αποσπούσαν. Από την άλλη πνιγόμουν σε "δουλειές με φούντες". Δεν άντεξα. Τα παράτησα όλα και μου αφιέρωσα ένα απολαυστικό 5λεπτο δίπλα στο τζάμι, χαζεύοντας τις σταγόνες να προσγειώνονται στην άλλη όψη του γυαλιού... Όμορφη μέρα βροχερή..!
