Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

traffic jam

Υπάρχουνε μέρες που θες να ουρλιάξεις. Έτσι για να ξεδώσεις βρε αδερφέ... Το φαντάζομαι ήδη. Ή μάλλον δεν χρειάζεται καν να το φανταστώ. Το έχω ζήσει ήδη. Μόνο που το χόλιγουντ με βοήθησε να σκεφτώ και το υπόλοιπο σκηνικό...

Είσαι στο αμάξι και οδηγάς... Η κίνηση είναι ανυπόφορη, το ραδιόφωνο σε έχει ζαλίσει εδώ και ώρα και ο νους σου έχει πάει.. παντού. Στο γκόμενο που θες και δεν μπορείς να έχεις, στη λογομαχία που είχες στην δουλειά και κάποιες παράπλευρες απώλειες με ένα «άι γαμήσου κι εσύ» που μούγκρισες μέσα από τα δόντια σου, τι φαί σε περιμένει σπίτι και αν σε περιμένει κι αυτό, και χίλια δυο άλλα πράγματα..

Κίνηση πρώτη: κλείνεις το καταρραμένο ραδιόφωνο (τα κορναρίσματα μπορούν να γίνουν κονσέρτο στ’ αυτιά σου με λίγη καλή θέληση...)

Κίνηση δεύτερη: αποφασίζεις ότι το «πατινάρισμα» είναι το αγαπημένο σου άθλημα (δε μπορεί, κάτι θα γυμνάζει κι αυτό...)

Κίνηση τρίτη: σφίγγεις το τιμόνι και βγάζεις την πιο δυνατή σου κραυγή

Μετά μπαίνει το κλασικό πλάνο που δείχνει σε κάτοψη το αμάξι σου και φεύγει με γρήγορο ζουμ άουτ καταλήγοντας κάπου στο διάστημα... Σημειώνουμε ότι η κραυγή σου ακόμα ακούγεται, γιατί είπαμε, βγάζεις την πιο δυνατή...

Είναι γαμάτο. Είναι λυτρωτικό. Ξεδίνεις. Είσαι στην μέση του χαμού και μόνος. Σιγά μη σ’ ακούσει και κανείς και σιγά μην γυρίσει και να σε κοιτάξει σε περίπτωση που σε ακούσει – αυτό για τις περιπτώσεις που έχουμε ξεχάσει ανοιχτό κανένα τζάμι..

Όπως και να ‘χει, εγώ το παραδέχομαι – το κάνω συχνά. Έτσι γουστάρω. Γιατί όχι; Κάνε το κι εσύ. Μια ευφορία θα τη νοιώσεις, δεν μπορεί!

Προτεινόμενος δρόμος για μείωση των πιθανοτήτων ρεζιλέματος: εθνική οδός