Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

"Πότε θα φτάσουμε εδώ"

Πήγαμε παρεούλα μικρή και χαριτωμένη χθες βράδυ στο cinema Studio να απολαύσουμε τον Γιάννη Αγγελάκα στην δουλειά του μαζί με το Νίκο Βελιώτη.
Τίτλος της βραδιάς: "Πότε θα φτάσουμε εδώ".
Μπαίνουμε μέσα στο διαμορφωμένο για την περίσταση κινηματογράφο. Κόσμος πολύς. Φάτσες που είσαι σχεδόν σίγουρος ότι θα συναντήσεις σε μια τέτοια βραδιά. Κάπου στο πλήθος και ο Ψαραντώνης.
Τελικά επιλέξαμε τον εξώστη και μιας και είχε τις αναπαυτικές κινηματογραφικές πολυθρόνες αράξαμε χαλαροί σε τρεις από αυτές.
"Γεια σας" - αυτό μόνο βγήκε από τα χείλη του και η αίθουσα ξέσπασε σε ενθουσιασμό και θερμό χειροκρότημα. Μου το είχαν πει, το είχα φανταστεί, αλλά δεν πίστευα ότι μια λέξη από αυτά τα χείλη που γέμιζαν τα εφηβικά μου χρόνια, θα με έκανε να νοιώσω μια μαγεία να απλώνεται αργά στο χώρο.
Το σκηνικό θύμιζε κονσέρτο δωματίου. Δύο βιολοντσέλα και ένα βιολί. Σολίστ, ο Γιάννης. Ένας τυπάς με ένα μικρό laptop στο πλάι της σκηνής προσέθετε ηχοτοπία και ηλεκτρονικούς ήχους. Μικρά φώτα ίσα που έδιναν έμφαση στα περιγράμματα των φιγούρων τους και σε μερικά χαρακτηριστικά των προσώπων τους, και πίσω τους στο video wall έπαιζαν κατά την διάρκεια των τραγουδιών art
video.
Η πρώτη ατάκα προς το κοινό: "Αν υπάρχει καμιά καλή ρακή στην αίθουσα, καλοδεχούμενη". Γελάκια από κάτω και σε μερικά λεπτά σκάει ένα μπουκάλι ρακή στην σκηνή, την οποία φυσικά και καλοδέχτηκαν.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι ένοιωθα τόσο χαλαρά εκεί μέσα που ήταν λες και είχα αράξει στον καναπέ του σπιτιού μου και τον άκουγα! Επίσης, το γεγονός ότι στο κοινό βρίσκονταν αρκετά άτομα ηλικίας 50+. Κάποιοι απ' αυτούς έμειναν μέχρι το τέλος, άλλοι έφυγαν νωρίτερα.
Γενικά θα έλεγα ότι ήταν μία ιδιαίτερη βραδιά. Πρώτον - προσωπικά για μένα - επειδή έβλεπα
επιτέλους ζωντανό μπροστά μου ένα άτομο με το οποίο μεγάλωσα μαζί του, αλλά και γενικότερα ιδιαίτερη γιατί έτσι είναι η μουσική του Αγγελάκα. Η τελευταία του δουλειά έχει ένα περίεργο ήχο και στυλ που είτε θα σε ξετρελάνει και θα σε ταξιδέψει ή θα σε κουράσει λόγω της μονοτονίας του. Εγώ χθες πέρασα και τις δύο φάσεις, πότε τη μία, πότε την άλλη. Αλλά το γενικό συμπέρασμα είναι ότι το ευχαριστήθηκα αρκετά.
Είχα βέβαια ένα παραπονάκι, ότι δεν έπαιξε καθόλου τραγούδια από τρύπες, πέρα από 1-2, τα οποία δεν ήταν κι από τα πιο γνωστά.

Ένας στίχος μου έμεινε από όλη την βραδιά και αυτόν θα κρατήσω:
"Ποιος καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;"

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Ευτυχία

Τι είναι ευτυχία;

Είναι να πέφτεις το βράδυ για ύπνο και έξω να βρέχει καταρρακτωδώς και το πρωί που σηκώνεσαι όλα τα σύννεφα να έχουν διαλυθεί και μια ηλιαχτίδα ήλιου να φωτίζει το πρόσωπό σου.

Είναι να βγαίνεις έξω στο μπαλκόνι και να παίρνεις μια βαθειά ανάσα οξυγόνο.

Είναι ένα αεράκι που απαλά αγγίζει τα μαλλιά σου.

Είναι μια κάτασπρη πεταλούδα που πετάει ανέμελη μπροστά στα μάτια σου.

Είναι η αρχή μιας καινούριας μέρας που ξεκινά κι ελπίζεις ότι θα είναι η ομορφότερη της ζωής σου.

Είναι ο έρωτας, ο πόνος, η ίδια η ζωή.

Είναι ένα αγαπημένο κομμάτι στο ραδιόφωνο που μιλάει στην καρδιά σου.

Είναι η δύναμη που έχεις να αλλάζεις. Εσένα, τα πράγματα γύρω σου, τον τρόπο που κοιτάζεις τον κόσμο.

Είναι αυτό που περιμένεις να ‘ρθει, ξεχνώντας πως το έχεις ήδη.

Είναι αυτό που σε γεμίζει τόσο που νομίζεις ότι θ’ ανοίξεις τα χέρια σου και θα πετάξεις.

Είναι όταν εγώ θα σου πω «σ’ αγαπώ» χωρίς να περιμένω να μου πεις «κι εγώ».

Είναι εσύ, είναι εγώ.

Είναι η αισιοδοξία που έχεις μέσα σου και όλοι οι άλλοι αναρωτιούνται που την βρήκες.

Είναι αυτό που νοιώθω για τους φίλους μου.

Νοιώθω απίστευτα ευτυχής!

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Κρύο...


Σήμερα κάνει πολύ κρύο και δεν ταιριάζει με την μοναξιά μου...

Χρόνος

"Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός, σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει..."

Χρόνος.
Άλλος για σένα, άλλος για μένα.
Άλλος για μένα τώρα, άλλος για μένα αύριο.
Τώρα είναι αργός, βασανιστικός, τον νοιώθω να σέρνεται πάνω στο κορμί μου.
Να πατάει πάνω μου με δύναμη και να μου αφήνει πληγές.
Απλώνω το χέρι μου να τον διώξω, αλλά είναι ανένδωτος.
Αυτό το μαρτύριο είμαι υποχρεωμένη να το περάσω..
Είτε τώρα, είτε αύριο, θα το περάσω.
Μόνο που καμιά φορά δεν μπορώ να κουνηθώ.
Νοιώθω το σώμα μου μουδιαμένο.
Το μόνο που κινείται είναι οι σκέψεις που περιπλανιούνται στο μυαλό μου, κι ετούτο το χέρι με τα παγωμένα ακόμη από το κρύο δάχτυλα, που προσπαθεί ν' αποτυπώσει τις αλήθειες μου...

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Έρωτας...

Χθες βράδυ πήγα σε μια μουσική σκηνή να ακούσω τον Φίλιππο Πλιάτσικα...
Καθόμουν σε ένα τραπέζι κοντά στην σκηνή, απορροφημένη στις σκέψεις μου και στο κινητό μου όπου τις κατέγραφα. Ξαφνικά σήκωσα τον βλέμμα μου και την είδα. Μια νεαρή, γύρω στο 1.65, ντυμμένη στα μαύρα και με μόνο χρώμα να ξεχωρίζει το λευκό της δέρμα και τα κατακόκκινα μαλλιά της, δεμένα ψηλά μαζεμένα και μερικές τούφες να πέφτουν ανέμελα στους ώμους της, πλαισιώνοντας το προσωπάκι της. Γλυκό προσωπάκι, με ένα γεμάτο χαμόγελο που σε έκανε να σκέφτεσαι μόνο ευχάριστα πράγματα. Κινούνταν πάνω στην σκηνή με έναν τρόπο μαγικό. Είχε μια παιδικότητα κι ανεμελιά και έναν απίστευτο ερωτισμό συγχρόνως. Χοροπηδούσε πάνω στις νότες και ακολουθούσε τις παύσεις. Αυτό ήταν: χόρευε σαν μικρό παιδί. Έβλεπες τα μαύρα μικρά μποτάκια της, με τον χρόνο φανερά περασμένο από πάνω τους, να κινούνται με απίστευτη χάρη και νάζι. Είχε ένα χαμόγελο τόσο αυθόρμητο και πηγαίο! Ήταν απίστευτα ερωτική.. Την κοιτούσα και δεν χόρταινα. Παρατηρούσα σιγά σιγά τις λεπτομέρειες πάνω της καθώς άλλαζαν τα φώτα από μπλε σε κίτρινα και από άσπρα σε κόκκινα.. Το βλέμμα της σου 'δινε την εντύπωση πως είχε εντοπίσει κάποιον θεατή και τραγουδούσε μόνο για κείνον.. Όλοι οι άλλοι πάνω στην σκηνή απλά δεν υπήρχαν.. Την κοιτούσα ψάχνοντας το βλέμμα της κι ένοιωθα πως αν με κοίταζε θα πέθαινα.. Μα κι αν δεν με κοίταζε πάλι θα πέθαινα.. Πόσο ήθελα τα βλέμματά μας να αντικρουστούν! Κοιτούσα τα χέρια της. Με τι τρόπο έπιανε το μικρόφωνο, πώς άλλες στιγμές τα άφηνε να πέφτουν παράλληλα με το σώμα της, σα να μην έχει καθόλου δύναμη να τα σηκώσει, κι ευθύς αμέσως τα έβλεπες να κινούνται τόσο όμορφα. Μετά ήρθε η φωνή. Ω θεέ μου, τι μυστική συνταγή χρησιμοποίησες γι' αυτή τη φωνή;; Κι εκεί που θαύμαζα έχοντας ξεχάσει ότι θαυμάζω, το βλέμμα της έπεσε απάνω μου. Πάγωσα. Της χαμογέλασα βιαστικά και έριξα γρήγορα το βλέμμα μου αλλού. Μακάρι να μην είχα δειλιάσει και να την κοίταζα ακόμη... Μετά δεν με κοίταξε για ώρα. Άρχισα να μην την κοιτάζω κι εγώ. Κι έπειτα από λίγη ώρα συνέβη το θαύμα. Τραγουδώντας κι οι δυο μας δυνατά "..αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα..", αφήσαμε τα βλέμματά μας να πέσει το δικό μου πάνω στο δικό της. Κι έμειναν εκεί για πολλά δεπτερόλεπτα. Ή ίσως να σταμάτησε για λίγο ο χρόνος. Δεν ξέρω... Κοιταχτήκαμε, χαμογελάσαμε και συνεχίσαμε το τραγούδι ακολουθώντας το ταξίδι με τις νότες. Ένοιωθα ευτυχία! Τίποτα καλύτερο και πιο απλό από ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου...

Μία σκέψη που επιτέλους έγινε πραγματικότητα...

Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη! Επιτέλους έκανα πραγματικότητα μία σκέψη μηνών: να φτιάξω το δικό μου blog... Και να που ήρθε η στιγμή ετούτη! Νοιώθω μία περίεργη ανυπομονησία και έναν φόβο μαζί. Άλλωστε αυτός ο φόβος ήταν που με εμπόδιζε με νύχια και με δόντια να φτάσω εδώ που έφτασα απόψε.. Αλλά σήμερα, μετά από τούτα τα αγχωμένα κλικ πάνω στο πληκτρολόγιο, νοιώθω λίγο πιο δυνατή, λίγο πιο έτοιμη να μοιραστώ τις σκέψεις μου με τον κόσμο, λίγο πιο.. ελεύθερη να εισχωρήσω μέσα στις νύχτες των άλλων...